Management en cost accounting

gewicht van het eindproduct omdat het materiaal van de meeste defecte producten
kon worden hergebruikt. Voor de montage- en testwerkzaamheden werd
gebruikgemaakt van machines die zeer betrouwbaar waren en door mensen
werden aangestuurd.
Deze problemen en prijsstellingskwesties had Michael in gedachten toen hij
nadacht over het melkkrattencontract.
Het melkkrattencontract
CASESTUDY'S
Zuivelbedrijven in Oost-Canada gebruikten kunststof kratten om melkpakken van
het zuivelbedrijf naar de winkel te transporteren. Het jaarlijkse verkoopvolume
aan melkkratten bedroeg in de lokale regio circa 300.000 eenheden. Zuivelbedrijven
verzamelden hun bestelling van kratten via de Zuivelraad om op die
manier zo veel mogelijk baat te hebben bij mogelijke kwantumkortingen. Michael
was gevraagd een offerte uit te brengen voor een eerste order van 150.000
eenheden. Het sprak voor zich dat een goede eerste offerte BP een voordeel op de
concurrent zou geven voor eventueel volgende orders.
Michael dacht dat een goede offerteprijs voor deze kratten € 3,– plus of min
tien cent zou zijn. Hij was meerdere keren door de klant benaderd en ging ervan
uit dat de goede naam van BP op het gebied van kwaliteit ervoor zou zorgen dat
een offerte van € 3,– succesvol zou zijn. Het bepalen van de offerteprijs was dus
eigenlijk niet het moeilijkst. De vraag die nog openstond was of, gezien de
kostenstructuur, € 3,– kostendekkend zou zijn voor de productie van dit product.
Uit besprekingen met Walt Roberts en Larry Bobbit, respectievelijk de
technisch manager en productiemanager, bleek dat de machinecyclustijd voor de
productie van dit product 50 seconden per eenheid zou zijn. Het product zou in
een vaste mal worden gemaakt en zou automatisch worden uitgeworpen met een
snelheid van één product per 50 seconden. Op basis daarvan berekende Michael
dat er een machinedraaitijd van 2083 1 uur nodig zou zijn om de order te kunnen
produceren. Op basis van zijn gesprek met Walt Roberts verwachtte Michael dat
het aantal defecte kratten bij dit proces verwaarloosbaar zou zijn.
Uit zijn gesprek met Larry Bobbit had Michael opgemaakt dat de machineoperator
tijden de machinecyclustijd voldoende tijd zou hebben om het overtollige
plastic van het gemaakte krat te verwijderen en een stempel met de naam van het
desbetreffende zuivelbedrijf op dat krat te zetten.
Op basis van de ervaring van BP, die vergelijkbaar was met het gemiddelde in
de industrie, berekende Michael dat de spuitgietmachine slechts 60% van de tijd
die voor de productie was gepland, zou draaien. In de resterende tijd die voor de
productie was gepland, zou de machine stilstaan in verband met reparatie-, instelof
onderhoudswerkzaamheden.
Daarom schatte Michael dat er 3472 2 uur geplande machinetijd nodig zou zijn
om de vereiste 2083 uur machinebedrijfstijd te bereiken. Omdat er bij de meeste
reparatiewerkzaamheden, alle instelwerkzaamheden en alle onderhoudswerkzaamheden
een operator aanwezig moest zijn, moest voor elk uur geplande
machinetijd ook een operator worden ingepland.
Michael besloot dat de productie van de melkkratten zou kunnen worden
uitgevoerd met de 750-ton-spuitgietpers. Dat betekende dat een deel van de
1 (150.000 × 50)/3600
2 (2083/0,6)
645