Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

postë në Lushnje. Ishte ajo që më dha gjithë ato që kam sot. Ka
punuar në dyqan, ka rritur fëmijët në shtëpi, na ka larë e
ndrruar, na ka bërë ushqim të ngrohtë.
- Shtëpinë si e bëre?
- Nuk kisha ndërmend të ndërtoja shtëpi këtu. Më humbën
lekët në firmat piramidale. U kthyem nga Shqipëria pa asnjë
lek në xhep. U kthyem dhe iu vumë punës me trefishin e
forcave, kur i thonë, pa shikuar ditë pushimi apo festa argëtimi.
Bleva tokën. E bleva lirë, e gjeta këtu afër, 170 metra katrorë.
Më lejonte të ndërtoja. Hodha themelet dhe nisa ngritjen
ngadalë-ngadalë, duke ndërtuar e duke punuar. Tani kam
ndërtuar dy kate. Jam futur brenda. Djali i madh është fejuar
dhe jeton në shtëpinë e tij. Unë jam në shtëpinë time. Tani po
ndërtoj katin për djalin tjetër...
- Morët ndonjë kredi për ndërtimin e shtëpisë?
- Nuk mora kredi. Shtëpinë e ngrita me punën e
përditëshme timen dhe të familjes sime. Merrja para dhe jepja
para.
- Je në një punë të respektuar, por jo të preferuar, një punë që...
- E kanë si frikë.
- Si keni ecur midis këtyre dy anëve?
- Unë në fillim e kam pasë të vështirë. Ishte ai mentaliteti,
“të merresh me të vdekur”. Sot them që çdo lloj pune ka
rëndësinë e saj, ka nderin dhe dinjitetin e saj. Puna është ajo
që na mban gjallë. Në qoftë se nuk do të punojsh nuk do të
kesh as të mira materiale, nuk do të kesh asnjeri. Ky është
koncepti im për punën.
- Të shoh që je aktivist i shoqatës “Lushnja”. Si e ndjen veten
në këtë veprimtari shoqërore?
- Aktivizimi im me shoqatën “Lushnja” nuk është rastësi.
Unë jam marrë me veprimtari gjatë gjithë jetës sime, në radhë
të parë si futbollist, por edhe si veprimtar në Shqipëri. Më bren
dëshira që të merrem me diçka, të merrem me njerëzit. Shokët
dhe miqtë e mij si Jovani, Mihali, Jorgji dhe të tjerë më dhanë
dorën dhe më tërhoqën. Më pëlqen të jemi të bashkuar. Më
108