Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

- Bruna, Brunilda…po mbiemri?
- Llanaj.
- Nga jeni?
- Jam nga fshati Vasjar i Tepelenës.
- Kur keni ardhur në Greqi?
- Në vitin 1997, në kohën e rrëmujave.
- Çfarë shkolle mbaruat atje?
- Mbarova klasën e shtatë. Erdha në Greqi tek vëllezërit e
motra. Më solli babai. Një vit e gjysmë ndenja pa shkuar në
shkollë. Shikoja televizorin, mundohesha të fiksoj greqishten,
dilja e dëgjoja njerëzit në rrugë, përpiqesha të marr prej tyre
shprehi të gjuhës. Më pas u futa në gjimnaz, në vitin e parë.
Nuk dija as shkrim e as këndim. Mbarova gjimnazin me notën
shtatëmbëdhjetë dhe u futa në liceun e përgjithëshëm, të cilin
e mbarova me notën nëntëmbëdhjetë. Pas kësaj u futa në
konkurs dhe fitova të drejtën e studimit për gazetari në Selanik.
Jam e regjistruar në universitetin e atjeshëm, ndërkohë që për
arsye ekonomike nuk i kam vazhduar studimet. Jam futur në
një shkollë dyvjeçare gazetarie që të zhvilloj prirjet e mia dhe,
pasi të marr diplomën, do të shkoj në Selanik, të gjej një punë
dhe të mbaroj universitetin për gazetari.
- Këtu jeton me familjen?
- Rri me motrën, e cila ka një vajzë. Kam vëllain, i cili ka
një vajzë dhe shërben në një familje greke. Kam një vëlla tjetër
që rri në Korintho me gruan e dy fëmijë. Është ndërtues dhe
ka bërë atje një shtëpi të bukur në bregdet për vete e për
familjen e tij. Kam edhe një vëlla tjetër që është në Itali, në
Bolonja. Edhe ai ka një fëmi.
- Nuk më përmëndët prindërit?
- Prindërit i kam në Shqipëri, babain dhe nënën së bashku
me vëllain më të vogël që është dymbëdhjet vjeç. Jetojnë në
fshat. Kanë bërë, me ndihmën e fëmijëve emigrantë, një shtëpi
të bukur në majë të kodrës prej nga duket Vjosa me luginën e
saj të bukur. Jemi kështu tetë djem e vajza, pa llogaritur nipërit
e mbesat që i kanë dhënë bukuri jetës familjare.
47