Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

është ta dëgjosh shkarazi e tjetër ta përjetosh e ta shohësh se si
ai e mban ndër duar me kujdesin e nënës për foshnjën e vet të
dashur. Nga një raft ai mori dy albume të mëdhenj. Në njërin
album ishin koleksionuar me një pasion të madhërishëm mbi
dy mijë kartolina të moçme shqiptare, kartolina pasioni për t’i
mbledhur dhe për t’i bërë pronë të vetes e ndonjë ditë të
shqiptarëve, i kishte lindur diku në Zvicër tek kishte marrë në
dorë një prej perlave të natyrës shqiptare.
I shfletonte fletët e albumit me një kujdes e dashuri që të
bënte të drithëroheshe e të apasionoheshe pas tij. Në një
moment e fiksova në fotografi. Ai me Albumin e tij në dorë
dhe Maria në tavolinën e punës. Në atë shtëpi jetohej dhe
punohej…
Nuk ishte vetëm ai album kartolinash pasuri e paçmueshme
e jetës së tij. Ishte edhe një tjetër me fotografi nga syri fotografik
i Marubit të madh të fototekës së madhe shqiptare.
Nuk ishin vetëm Albumet me fotografi e kartolina. Ishte
edhe një koleksion i tërë me piktura që diku, në një kasetë
ruajtjeje, qëndron i mbyllur për t’u hapur e bërë publik një
ditë.
Është edhe një bibliotekë me mbi treqind libra…
Është edhe një cikël dosjesh me letërkëmbime me përmasa
të mëdha shqiptare e më gjerë.
Është edhe…
Këtu bie përsëri zilja e celularit. E fortë, drithëruese, si
këmbanat e alarmit… E thërrasin përsëri në spital…
Ngrihet e nga një raft merr e më vë përpara një tufë me
letra të fotokopjuara apo të printuara. Më thotë se në to mund
të gjej përgjigjet e pyetjeve të mia…
* * *
Udhëtuan bashkë deri tek “Sheshi i Amerikës”. Para se të
zbrisja më kërkoi t’i gjej ndonjë shqiptar që ka ndonjë kartolinë
179