Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

thoshte një grua shoqes së saj. “E pastaj, - më ndërpreu ajo.
Kjo është festë kombëtare greke, nuk është shqiptare. Ne kemi
festë e jo ju. “Ma preu me sopatë. As IKA nuk më jep, as
dhuratat e festave, as leje për të shkuar në shtëpi. Jam e
detyruar të shkoj. Burri është pa punë. Fëmijët duan të hanë…
“Unë… nisi të thotë tjetra…
Nuk e dëgjova. Kalova një karrige më lart dhe u ula në
vendin e posaliruar. Kur udhëtoj, preferoj gjithnjë vendet në
krahun e djathtë. Nuk e di pse më është fiksuar kjo. Ndoshta
se dua të shoh njerëzit kur zbresin e ngjiten, hapat, lëvizjet,
shprehjet e tyre.
Në sheshin e Kifisias, para trenit, ato u tretën nëpër
autobusët e vegjël të periferisë apo nëpër taksitë gjithnjë në
pritje.
Edhe për sheshin e Kifisia pata përshtypjen se në një ditë
si kjo, pazari i krahut të lirë të punës do të ishte mbyllur. Përsëri
u gabova. Në shesh e njëjta skenë si në ditë të zakonshme.
Njerëz, nga katra-pesë bashkë, me çantat me vegla e rroba
pune në krahë apo afër këmbëve prisnin t’i marrë dikush.
- Edhe sot shpresoni se do të vijë t’ju marrë njeri për punë?
- Sot ? - qeshi një burrë duke më zgjatur dorën (sheshi na
kishte bërë të njohur tashmë). Sot kanë marrë më shumë se
çdo ditë tjetër. Deri tani kanë marrë rreth njëzet vetë…
Rrethi u zgjerua. Edhe biseda hapi krahët. Gjuha dhe
dhëmbët u takuan atje ku na ther e na dhemb të gjithëve, tek
ligji i ri, tek kartat e gjelbërta, tek pamundësia për të shkuar në
një ditë të vështirë jete në vendin tënd.
Më pas gjuha u ndal tek një tjetër dhëmb, pikërisht tek ai
që më dhëmbi edhe mua sapo hypa në tren, tek e drejta e njeriut
për të pushuar në ditë festash, tek e drejta e njeriut në kushtet
e pashmangësisë së punës për t’u paguar dyfish. Ky është një
kapitull i mbyllur për emigrantët, i mbyllur sidomos për gratë
shtëpiake, që kurrë nuk paguhen dyfish sipas ligjit, as ditëve
të festave zyrtare, as të shtunave e të dielave. Një formë tjetër,
krahas shumë formave të shfrytëzimit të punës dhe ndjenjave
43