Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

NJE MOTER QAN PER VELLANE
Më ndodh që dy-tre herë në javë të gjendem në të njëjtin
autobus, atë që i bie diagonal Athinës, 608 –tën. Ajo rri sipër e
unë poshtë sheshit “Amerika”. Ajo mban fëmijët e një çifti
mjekësh e unë pastroj shtëpinë e një mësuesje muzike. Kur
qëllon që ndonjë çift karrigesh është bosh, ulemi pranë e pranë
dhe vemë në mes furkën me bashkën e bardhë të deles, lidhur
me gjalmë e tjerim lesh. Filli që nxjerrim është i gjatë dhe shërben
për të thurur tërkuzën e jetës që kalojmë...
Atë ditë e pashë të skuqur nga sytë. Kur u ulëm pranë e
pranë ajo shpërtheu në lotë. I vura dorën mbi ballë, i ngrita
lart kokën e krrusur mbi prehër dhe e pyeta e shqetësuar?
- Çfarë ke? Çfarë të ka ndodhur?
- Vëllai... - belbëzoi dhe përsëri uli kokën e ngashërimi
shpërtheu.
- Vëllai? Çfarë ka vëllai? Është aksidentuar? I ka ndodhur
ndonjë e keqe?
- Jo. Jo...
Dhe përsëri uli kokën mbi gjunjë sikur donte t’i shpëtonte
një dhune.
- Po çfarë atëherë?
- E ka kapur policia.
- Pseee?!
- Kot. Duke punuar në ndërtim. Dhe duan ta dëbojnë nga
Greqia. Si të rrojë?! Si t’i ushqejë katër fëmijë?!
76