Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

Ushtrisë. Iku Kozma Lara. Vendi bosh i pianistit… Nikolla
Zoraqi më ka dashtë sa nuk e harroj kurrë. Më bani nji provë…
Fitova… Me Gaqo Avrazin… Në Ansambël në fillim isha ushtar
e manej me rrogë… Kisha edhe rrethin e pianos të Shtëpisë
Qëndrore, ku mësonin fëmijët e ushtarakëve të lartë,
gjeneralëve. Të gjitha punët i kam ba me lezet e me seriozitet.
Erdhën në fund të vitit nanat e fëmijëve. I thonë njena-tjetrës:
“Ta çojmë këte Sandrin në Moskë”. Një ditë ma thonë edhe
mue. “A do me shkue për studime në Moskë? “U thashë: “A
ka qorr që s’don sy?”…
Kështu shkova në Moskë, në Konservatorin “Çajkovski”,
shkollë fantastike, nuk di ça të them. Shkollë ma të mirë unë
s’kam pa, por siç thoshin edhe të tjerët, ai asht nji ndër ma të
mëdhenjt në botë. Atje studiova teorinë e muzikës, muzikologji,
njikohësisht edhe piano. Pata edhe fatin shumë të madh që
më dhanë mësim pedagogë shumë të mëdhenj të muzikologjisë,
ndër ta Ana Nikollajevnën, që na jepte historinë e muzikës.
Më hyni vetë në qejf, ditë e natë punonim.
Ishte një rregull për të plotësue normat e sportit. Kush
donte, kush nuk donte merrte raport mjeku dhe nuk i bante.
Tonini që ishte i shëndoshë, Kozmai e la, kurse unë thashë
due. E kam pasë gjithmonë qejf sportin. Duheshin bërë normat
e skive, të vrapimit… Po kishte edhe kushte…
Në atë kohë ka kenë Tonin Arapi, Kozma Lara, Nikolla
Zoraqi, ndër kangëtarë ka qenë Irena Gjergo, Gjinovefa Heba…
ishte nji grup shumë i mirë që edhe profesorat e drejtuesit ishin
shumë të kënaqun, jo vetëm me sjelljen, por edhe me punën që
bajshim…
Kur faap… u mbyll rubineti. Sikur na e ndinte zemra se
nuk do ta mbarojmë dhe e kemi çfrytëzue jashtzakonisht kohën.
Hanim drekën me Toninin në restorantin e studentëve në
konservator, pushojshim një çikë dhe ngjiteshim nalt e
punonim.
Bamë edhe provimet e vitit të dytë dhe erdhëm në Shqipni.
Albert Paparisto, me iniciativë shumë të fortë hapi
184