Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

SHQIPËRIA IME ... JA KU ËSHTË!
Është vargu i një kënge, i një kënge të viteve ’70-të, një
kënge kur “Globi rrotullohet”. “Globi” i jetës së shqiptarit është
rrotulluar. Dhe në “rrotullimin” e tij shqiptari ikanak sheh herë
pas here Shqipërinë, vendin që e la fizikisht, vendin që e do
shpirtërisht. “Shqipëria ime... ja ku është!”, ky varg, i kënduar
në kor, në skenë dhe në sallë, ishte në rezonancën e një
emocioni të përjetuar një ditë marsi. Vlera e tij qëndronte në
faktin se ai ishte inicuar nga rinia studentore...
E kisha përjetuar edhe njëherë emocionin që përcjell
atdhedashuria rinore. E kisha përjetuar kur ata u tubuan për
të festuar dy ngjarjet e mëdha të historisë moderne të Shqipërisë,
28 Nëntorin, Ditën e Flamurit e të Shpalljes së Pavarësisë
Kombëtare dhe 29 Nëntorin, Ditën e Fitores Historike mbi
fashizmin, ditë që e radhiti Shqipërinë midis fitimtarëve të asaj
lufte heroike.
E përjetova edhe sot kur ata i ftuan emigrantët të festojnë
së bashku 7 Marsin, Ditën e Mësuesit dhe 8 Marsin, Ditën
Ndërkombëtare të Grave...
...Tre fëmijë mbajnë në duar tufa me trëndafila të kuq. Me
buzëqeshje e respekt të çiltër ata shkëpusin nga tufa nga një
trëndafil të mbështjellë me celofan dhe ua dhurojnë duke iu
përkulur me respekt grave e vajzave që hyjnë në sallë. Një gjest
që me simbolikën e vet flet më shumë se leksione të tërë të
mbajtur nga lektorë kopetentë.
Anisa dhe Evisi ngjitën në skenë. Janë të emocionuar e fjala
314