Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

me misër. Pas shtatë ditë e net maleve, shkurreve e ferrave,
kisha ra në gjumë të thellë në një arë me misër. U zgjova nga
zhurma e një makine, motori i së cilës bënte nxehjen për ditën
e gjatë të punës. Dola duke çarë me të dy duart bimët që sapo
kishin nxjerrë xhufkën dhe pashë në anë të rrugës një maune
të madhe të ngarkuar me shalqinj. I lodhur, i uritur, i palarë e
i parruar bëra drejt saj. I mora parasysh të gjitha: edhe policinë,
edhe kthimin mbrapsht.
I zoti i makinës më pa si të shihte një fantazmë. Më mati
nga koka tek këmbët me syrin e tij hetues dhe lëvizi buzët.
Nuk e mora vesh se çfarë tha në të gjithë ato fjalë që nxori, por
një fjalë e kuptova, atë fjalë që çdo emigrant e përtyp dhe e
ripërtyp në udhët e largëta, fjalën “dhulja”.
Kërkuaka të punoj, i thashë në gjuhën time vetes, dhe i
shqiptova një “po“, që nuk m’u duk se doli nga goja ime.
Ma bëri me dorë që të ngjitem në kabinë dhe, pasi përplasi
me forcë derën e maunës së vjetër, e vuri në lëvizje.
Fillova të shkarkoj, duke ndjerë nga pas, anash e përpara
vështrimin hetues të grekut. Kur shalqinjtë ishin stivuar në
hyrje të një magazine e kamioni ishte boshatisur, pasi më vuri
në dorë pesë mijë dhrahmi, ma bëri me shenjë të ulemi tek një
lokal i vogël aty pranë. Porositi ushqim: suflaqe, shishqebap,
bukë, një shishe birrë dhe pasi hëngrëm, më tha:
- Do të punosh me mua?
- Po, i them, pa e kuptuar mirë se çfarë donte të më thoshte.
I thashë me fjalë e me shenja se kisha udhëtuar shtatë ditë e
net dhe doja të punoja.
- Mirë, - tha dhe më mori për krahu.
Fillova punën me të dhe nuk iu ndava për dhjetë vjet, deri
më 1 prill të vitit 2003, kur erdha në Santorini.
- I keni shkëputur lidhjet me të.
- Jo. Në asnjë mënyrë. Unë atje u bëra i shtëpisë. E shoqja
e tij më lante e më ndërronte. Fëmijët e tij, në një moshë me
mua, më donin si vëlla. Nuk mund t’i harroj. Nuk shkelet buka
e dhënë se të vret. Ai u mërzit shumë. U mërzit aq shumë, sa
363