Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

“japin”, pa e ditur se në raport të ndërsjelltë ne u japim bukë
atyre. Krahu ynë i lirë i punës i ka gjallëruar bizneset e tyre…
Bujqësia greke mbahet në masën mbi 80 për qind nga krahu i
lirë i shqiptarëve hallexhinj… Bankat greke, siç deklarojnë vetë
ato, kanë në kasaforta mbi katër miliardë euro kursime të
shqiptarëve… Pensionistët grekë mbajnë atë nivel pensioni në
sajë të sigurimeve të detyruara (pa asnjë shpresë pensioni) të
mbi 500 mijë shqiptarëve…
Ndërsa akulli i kujtesës shkrihej, në pah më dolën vitet e
fundit ‘40-të, atëhere kur Greqia ishte në Luftë Civile, atëherë
kur në spitalin e Gjirokastrës (sipas një dëshmie publike të
kohëve të fundit të një infermieri të kirurgjisë) operoheshin e
mjekoheshin mbi 12 mijë grekë të plagosur në betejën vëlla me
vëlla. M’u kujtuan edhe grekët e gjorë, jo pak, por mbi treqind
mijë, që asokohe kaluan kufirin shqiptar dhe u strehuan në
familjet shqiptare. Asokohe, kush e ka jetuar, e mban mend
mirë: Shqipëria përjetonte krizën më të rëndë të bukës pas krizës
së “Nemces”, Luftës së Parë Botërore…
Pas kësaj “shkrirje akulli”, mulliri i kujtesës filloi të
rrotullohet shpejt, duke nxjerrë një dorë miell misri me të cilën
gatuhej buka në një konvikt të një shkolle të mesme, ku bashkë
me ne mësonin edhe dy grekë, nga ata që kishin mbetur nga
“marshimi” i të treqindmijëve drejt Kazakistanit, ku shumë
prej tyre jetojnë edhe sot…
Shqiptari kurrë nuk ia ka kursyer dhe nuk ia ka përmendur
bukën kujt…
* * *
Në Fier, diku 100-150 metra poshtë godinës së teatrit, në
vitet ‘50-të, ka qenë një shkollë me karton, me një lloj kartoni
të trashë dy gisht, me çati pupuliti të fortë dhe me dysheme
dërrase që lëkundej nën këmbët tona. Shkolla kishte formë Uje
me dritaret që shihnin agjencinë e transportit nga njera anë
dhe rrugën Fier-Vlorë, aso kohe ende e paasfaltuar, në dy
11