Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

në këtë “ishull” jeton, këtij “ishulli” i këndon…
Kohë të shkuara, kur isha student, në pranverë të vitit
1962, më pat qëlluar që Nemërçkën e Dhëmbelin t’i kundroja
nga ana e Pogonit e Zagorisë, të prehesha nën rrepet e Sheperit
e të përjetoja të vërtetat e poezisë së Çajupit. I kam kundruar
edhe nga Këlcyra, Përmeti e Çarshova. Janë kala të natyrës që
lindin frymëzim për poezi.
Strëmbecin nuk e di ku është, nuk e di nëse është vendlindja
apo vendorigjina e Eduartit. Di vetëm një gjë: Ai i këndon
Strëmbecit me një dashuri e pasion të madh.
“Lajmëtari i emigrantit” ashtu si edhe “Toka e të huajve”
janë poezitë më të ndjera dhe të arrira në vëllimin poetik të
Eduartit:
O zogjtë fluturakë
Ku qiellin përshkoni,
T’ju pyes për Shqipërinë,
Por me lajme të hidhura
Ju lutem, mos më lëndoni.
O qelizat e shpirtit,
Ku retë arrini
Nga emigranti,
Keni një porosi
Dhe ju pyet:
A jetohet në Shqipëri?!
Për Eduart Ymerin “S’ka kënaqësi më të madhe se libri”.
Ai atë e lind, e torturon dhe e kënaq. Ai është ëmbëlsirë e
ditëve të tij, helm i përgatitur që po e vdes pak nga pak, reshje
shiu që ujit trupin e tij, dhurues gjaku në vena të boshatisura,
anije kozmike në udhëtime fantastike. Ai është prindi i tij i
dashur që e përgjon para dijes dhe që ai i lutet të mos e largojë
nga familja e tij e madhe. Ai i vikat librit – prind:
330