Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

ELEGJI PËR VETE DHE PËR FITIM DANIN
Thonë se kur Zoti ia hodhi dhimbjen drurit - e dogji, e bëri
hi…
Thonë se kur Zoti ia hodhi dhimbjen gurit – e çau, e bëri
copë – copë…
Thonë se kur Zoti ia hodhi dhimbjen burrit – e mbajti më
këmbë…
Në libra, në kanune që nga ai i Lekë Dukagjinit, e të tjerë
me radhë, thuhet se burri që është burrë e mban dhimbjen,
nuk jepet, nuk qan.
Këto nuk janë të vërteta. Nuk kanë qenë, por në veçanti
nuk janë sot, kur njerëzit u ndanë për së gjalli, kur vdiqën atë
ditë që ikën, kur jeta e tyre u kthye në një vaj të përditshëm për
njeriun që mbeti dhe njeriun që iku… Këtu burri u lëkund nga
dhimbja, qau dhe qan si fëmijë, nën zë e me zë.
…Sot, më një të gushtit 2005, në orën 09:22:17 një SMS
më sillte një dhimbje të madhe njerëzore. Në të thuhej: “Fitim
Dani vdiq. Varrimi bëhet sot në orën 5 pasdite…”
Më tej më thuhej se djali im, Altini, që e ka dashtë Fitimin
sa babain e vet, është nisur për në Peshkopi…
Të faleminderit, djali im! Me veprimin tënd ma thave pakëz
lotin, ma çlirove pak shpirtin…
Fitim Danin e kam pasur komshi. Unë rrija në katin e pestë
e ai në të katërtin…
Fitim Danin e kam pasur shok e mik. Me të luanim shah
deri pas mesnate dhe pinim nga një teke nga ajo rakia e fortë e
91