Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

- Unë kam mbiemrin e burrit, kurse Vasilika ka atë të babait
tonë i njohur në Labëri, Sakaj.
- Ku keni lindur?
- Me origjinë jemi nga Smokthina. Kemi lindur në Vlorë.
* * *
- Cili është mendimi i Kastriot Lekdushit për dy motrat marrëse
të këngës labe?
- Unë do të thosha se, në qoftë se ky grup sot ekziston dhe
u paraqit si përfaqësues i komunitetit shqiptar në emigracionin
në Greqi, merita e parë u takon këtyre dy grave. U takon
fëmijëve të tyre. U takon edhe burrave të tyre. Shtëpitë e tyre
janë kthyer në vatra kulture: Fëmijët e tyre në shkolla, kur ne
bënim prova deri në orët e vona, i duronin shqetësimet dhe në
të njëjtën kohë përparuan ata dhe këta vetë. Dua të them edhe
diçka tjetër, që është fakt se të dyja këto janë shumë të sakrificës.
Për shembull, unë mbaj mend një rast të Vasilikës. Kur ne do
të shkonim në 60 vjetorin e Çlirimit të Atdheut Vasilika,
ndodhej e shtruar në spital. Ajo doli nga spitali dhe erdhi për
të kënduar këngët për Festën e Flamurit, për Festën e Çlirimit.
Vojsava, që sot nuk punon, ka humbur një vend pune vetëm e
vetëm se iku për të ardhur të këndojë me grupin. Sakrificat e
tyre janë të jashtëzakonshme. Ndoshta ndonjëherë edhe unë
vetë lodhem me punë duke punuar aty, por këto janë ato që
mua më detyrojnë të mos shkëputem dhe pasionin e tyre ta
kthejmë në vepër. Jo në vepër thjesht për momentin, por edhe
në një vepër historike për jetën kulturore në emigracion.
- Si i zbulove këto?
- Rastësia është mbreti i botës. (Qeshim) Në një aktivitet të
7 – 8 Marsit dëgjoj Vasilikën tek këndonte në një tentativë të
shoqatës “Vëllazërimi” për organizimin e një grupi polifonik.
Unë u tregova paksa dinak, me terezi u futa në ato organizmat
e shoqatës, derisa organizuam grupin. Dhe po dinakë u treguan
ata të shoqatës së Lushnjës dhe Federatës së Shoqatave
64