Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

ulëm në një stol ku kishte shumë dritë e pak hije… Fliste me
theksin karakteristik shkodran, theks të cilin “nuk e luan as
topi”. Herë-herë shpërthente në atë lloj qeshje që është pronë
vetëm e humorit shkodran. Edhe fjalët, ndonëse tre të katërtat
e jetës së tij kanë kaluar në Tiranë e Elbasan, ruanin dialektin
dhe muzikalitetin shkodran…
Kur e pyeta nëse e quanin Sandër apo Aleksandër, ai, me
atë humorin karakteristik shkodran që buron nga zemra e
mbush liqenin e syve, më thotë se në pasaportë e ka Lekë, por
tërë jetën e kanë thirrë Sandër. Dhe, duke i qeshur tërë qenia,
tregon se si ia kishin ngatërruar emrin në një konkurs dhe i
kishin thënë se “Dy vetë nga e njëjta familje nuk mund të
pranojmë”.
Emrin ia kishte lënë babai në vitin 1935, një njeri që ishte
shkolluar në Austri, por pa e mbaruar shkollën, “fliste
gjermanisht e kishte një bibliotekë me libra të sjella nga
Gjermania”. I ati kishte qenë mësues, nga ata mësues që ishin
në frontin e parë të luftës kundër analfabetizmit dhe shkollimit
të brezit të ri, nga ata mësues që nuk thanë kurrë jo, por e
quajtën për nder kur udhëtonin maleve të Shqipërisë, nga
Shkodra deri në fshatrat e Maliqit e të Korçës, në rrugë dhish,
për t’u ngujuar e mësuar vocrrakët, nga ata mësues të brezit të
Ndrec Ndue Gjokës… Ai flet me krenari për babanë, Gjonin
(edhe i biri quhet Gjon), për kulturën e tij dhe për dëshirën që
ai të bëhej si “Leka i Madh”, kujton kohën kur babai e merrte
me vete dhe shkonin fshatrave ku ishte mësues…
Rritjen e vet intelektuale ai do ta fillonte në shkollën e
jezuitëve, për të vazhduar më tej shkallëve të zakonshme të
arsimimit shqiptar.
Muzikën e ka filluar që në vitet e vegjëlisë: “Në kishë, thotë,
siç e kanë filluar të gjithë (qesh). Me Prekën, me Çeskun, me
Tishin, Toninin. Në kishë atëherë është luajtë muzikë e
kompozitorëve të mëdhenj”.
E pyes si e zhvilloi pasionin e muzikës dhe ai vijon: “Edhe
me fëmijët, po edhe me mbesën që kam, u them gjithmonë, se
182