Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

NJË DHËMBJE NGA DHEMBJET
E KURBETIT
Çdo pesë minuta, në stacionin skajor të Kifisias, urbani
elektrik çan barkun duke derdhur në shesh, pa kujdes, në
rrëmujë, një mizëri njerëzish. Të moshave të ndryshme, të
sekseve të ndryshme. Të veshur me rroba të punës… Secili
nxiton me këmbë dhe vrapon me mend. Ka ardhë nga Pireu,
Neo Kosmos, Omonia, Patisia… nga një cep i Athinës në tjetrin.
Ka udhëtuar nga një botë e zhurmshme, nga rrugë e rrugica
ku pallatet rrinë në qafë të njëri-tjetrit e makinat e vogla nuk
kanë vend ku të qëndrojnë, në një botë më të gjerë, me gjelbërim
e lule, me vila që nuk i kalojnë të tre katet e garazhe barkgjerë,
ku lëvrijnë makina të prodhimeve të fundit.
Në sheshin para trenit taksixhinjtë kapin qiellin me ftesat
e tyre për udhëtime drejt Kefalarit, Ekalit, Agios Stefanos…
Në barkun e vogël të taksive ulen një nga një gra e vajza,
“shërbëtore të dorës së parë“, të cilat me një greqishte me theks
nga lindja e largme apo lindja sllave, tregojnë adresa lagjesh e
vilash të pasura.
Më tej një radhë autobusësh të vegjël, dymbëdhjetë
vendësh, të ulur e tre herë më shumë në këmbë, mbushin
barkun me shërbëtorë të dorës së dytë. Në orët pik të mëngjesit
barku i autobusëve i ngjan barkut të një kutie sardeleje, ku
vetëm ajri bën diferencë midis qenieve. Shoferët e autobusëve
nuk bërtasin. Ulur në ndenjësen para timonit ata presin minutën
kur duhet të shtypin butonin e nisen drejt Melisias, Politias,
196