Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

T’U NGJATTË JETA GJERGJ XEKA!
Nuk e di pse zilja e telefonit m’u duk e veçantë, me tjetër
timbër, me një jehonë të largët. Ndoshta se e kisha futur thellë
xhepit, si ta kisha futur në një galeri të thellë, ndoshta...
Edhe zëri n’anën tjetër m’u duk i veçantë. Ai ma përmendi
emrin me të tëra rrokjet e tij të shumta, si një njeri i shtëpisë,
njeri që ishte rritur në të njëjtën lëndinë jete. Ai këmbëngulte
që unë, vetëm nga notat e zërit, ta njihja se kush ishte. Unë
bridhja rrugicave e rrugëve të jetës. E kërkoja, por se gjeja dot.
E kapja, por më rrëshqiste duarsh, siç rrëshqet zogu e hidhet
duke cicëritur qiellit të kthjellët. U dorëzova...
- Jam Gjergj Xeka - tha dhe heshti.
Atë çast mendja mori malet. Nuk e di nëse teknika do ta
arrijnë ndonjëherë shpejtësinë e mendjes. Nuk e besoj. As
Naimi i madh i emigrimit fizik dhe poetik shqiptar kur thoshte
“ Më le këtu tek jam mua dhe me vrap e dëshirë, vjen në viset
e tua...” nuk e besoj të ketë udhëtuar kaq shpejt, kaq larg, thellë
e larg sa në atë çast udhëtova unë. Gjergj Xeka më kishte marrë
e më kishte çuar, në të miliontën e sekondës, maleve të Bulqizës,
më kishte zbritur në nivelin e dhjetë të Pusit nr.2, më kishte
futur labirinteve të zonës D, më kishte ngjitur në Dhoks e Batër
të Martaneshit, më kishte ulë në lëndinat e gjelbërta të Tërnovës,
nën të cilat nxirrej krom...
- Më ka marrë malli, më tha, dua të takohemi dhe të
përqafohemi.
- Edhe mua më ka marrë malli shumë. E dëshiroj këtë takim
190