Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

SHTEGTIMI I NDUE NIKOLLES
Përsëri një letër. Përsëri nga Kavalla-Klitu 10. Përsëri nga
Ndue Nikolla. Kësaj radhe jo me një libër që të sjell në shpirt
bukurinë e Fanit dhe maleve të Veriut të Shqipërisë. Kësaj radhe
me një letër, mes së cilës një fotografi, e lidhur me të “me
kllapa”, me një formë lidhjeje që e bënim unë e Ndue Nikolla
(dhe brezi ynë) kur nuk donim të përdornim zamkën, atë lloj
zamke që ua merrnin “lotëve” të qershisë apo të pishave.
Fotografia është autoritare, tipike për një mësues të shkollës së
mesme, kur shkon e vjen nga shkolla. Një njeri me kostum,
xhaketëmbërthyer, me kollaro, me këpucë të lustruara dhe me
çantën nën dorë mbushur me hartimet e nxënësve. Ndue
Nikolla nuk e ka harruar zakonin e vjetër, me një ndryshim:
pamja nuk vjen nga Mamurrasi ku kaloi vitet e jetës para se të
ikte, pamja vjen nga Kavalla, përballë një shtëpie ku zverdhin
agrumet.
Faleminderit Ndue Nikolla dhe për shakanë tënde, një
shaka e shëndetshme që na mungon prej kohësh, shaka që në
mos t’i shuan, t’i ul paksa streset e ikjes larg vendlindjes…
“Ju falënderoj shumë për fjalët shumë të mira folur dhe
shkruar në gazetë për mue dhe librin tim të vogël, por që ti e
bane të madh”.
Asgjë Ndue Nikolla. Të madh e bëre ti kur i vure emrin e
Fanit, vendlindjes tënde, mallit për dheun e lindjes dhe rritjes
së njeriut.
“Në pamundësi me i shtyp, po të lodh me dorëshkrime“ -
159