Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

më pranë Lorit apo Lencit (nuk e di si i thërrasin njerëzit e tij
të dashur). Pranë tij më tërhoqi dashuria e tij për njerëzit.
Këtë e pashë të reflektuar jo më shumë tek ai se sa tek nxënësit
e tij, jo pak, por diku tek njëqind, që udhëtuan me dy autobuzë
turistikë, që qeshën e gëzuan, që me flamurin shqiptar u ngjitën
në Kala e me të vallzuan në drekë, gjithnjë nën tingujt e
meloditë e këngëve shqiptare…
Me kaq për mua ishte pak për të formuar portretin e tij, jo
për ta fiksuar në memorien kompjuterike, por për ta fiksuar e
përpunuar në memorien njerëzore. Ndaj i kërkova një takim.
Trokita në portën e jetës së tij dhe ai më ftoi të hyja “me gjithë
këpucë“…
Një tavolinë, dhjetë kompjutera, nga pesë e nga pesë në të
dy anët, një projektor, syri i të cilit ishte fiksuar drejt “perdes
së bardhë“, libra, aparate. Një mjedis ku flitej shqip e mësohej
shqip… Këtu e nisëm bisedën, bisedë të cilën nuk do ta jap në
mënyrën klasike të pyetje përgjigjeve, megjithëse të tillë e
zbardha nga diktofoni. Do ta jap duke kërkuar të hyj në botën
e tij, në dashurinë apo më mirë të them në “dy dashuritë“ e
jetës së tij.
I thashë të më hapte një fletë nga fëmijëria e tij. Ai nuk më
hapi një fletë, por një fashikull fletësh, ma hapi jo si i rritur,
por si fëmijë, me atë botë të bukur që tashmë është larg dhe
nuk kthehet, por që është jona dhe e askujt tjetër. Kur tha “Vitet
e fëmijërisë ishin të bukura” ai disi u tjetërsua, i qeshi fytyra, i
qeshi zemra. “Kishim një shtëpi diku në qendër të Fierit…”
Pranë saj “kopshtet e shkolla ishin nga më të mirat…” Kujton
me respekt të veçantë mësuesen e klasës së parë në shkollën
“Naim Frashëri“, Safete Shehun nga Shkodra, “pak e ashpër,
por që na dha bazat për të vazhduar më tutje”. Më tej “sheh“
një “çift pëllumbash“ me të cilët ishte i dashuruar dhe duke u
kujdesur për ta “shqetësonim edhe komshinjtë që kishim lart e
poshtë“.
… Më tej ai “del nga Fieri“. Është rritur dhe çapkënllëqet
kanë mbetur pas. I pëlqen të bëjë “një çerek ore “rrugë më
144