Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

Megjithatë nuk mendova asnjëherë që nuk do ta gjej.
- Ku e gjete këtë çelës?
- Në një faqe muri.
- Po në jetë?
- Në faqe të saj gjeta çelsin që mund të hapi çdo derë.
- Ditën e parë të punës si e ke përjetuar?
- Shumë e kujtoj. E vështirë, shumë e vështirë. E mbaj mend
shumë mirë, tek kisha ngelë pa asgjë. Kam punuar në vjeljen e
portokalleve në Argos. E fillova punën në bujqësi, në një lloj
pune e në një vend që nuk e kisha menduar kurrë. Kushtet e
jetës të detyrojnë atë që nuk e ke menduar ndonjëherë.
- Sa portokalla ju kishin detyruar të mblidhnit?
- Nuk e mbaj mend sasinë, por kohën e mbaj mend: Nga
mëngjesi deri në darkë.
- Sa u paguanin?
- Katër mijë dhrahmi.
- Nga Argosi ku vajte?
- Mora atë shumë që më duhej për fillimin dhe erdha në
Athinë.
- Po ditën e parë të punës këtu e mbani mend?
- Po. Në një frigorifer ruajtje frutash. Transportonim,
lëviznim arkat e konteinierët, paketonim portokalla, mollë,
mandarina e fruta të tjerë.
- Kur erdhe ishe vetëm apo me familje?
- Vetëm, vetëm.
- Më tej si vazhdove?
- Mësova greqishten.
- Çfarë metode ndoqët?
- Vetë. Duke lexuar, duke shkruar, duke fiksuar detaje nga
jeta, duke ndjekur emisionet televizive. Këngët në veçanti më
ndihmuan shumë. Vetmia kërkon shoqëri. Unë nuk kisha asnjë
me vete. U mundova që të krijoj një bagazh të tillë nëpërmjet
emisioneve dhe këngëve që të ishin shoku im i ditës.
- Më tej si vazhdove, për të ardhur deri këtu, në Interamerican?
- Njoha gjuhën greke, jetën greke këtu. Më tërhoqi kjo,
113