Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

NJË JETË MIDIS “DY DASHURIVE“
Nuk e njihja. Dhe as më njihte. Unë diçka kisha lexuar në
një reklamë në gazetë. Jo për të, por për Shkollën Shqiptare të
Athinës. Ai diçka kishte lexuar “diagonal“ në shkrimet e mia
në gazetë. Kaq është pak për të trokitur e hyrë “me ndrojtje“
në portën e jetës së njeriut…
Më pranë, nja tre metra larg, u ndodhëm më 12 korrik, në
hollin e Ambasadës Shqiptare në Athinë. Ai fliste për “fëmijën“
e tij, jo për djalin që i ka lindur në Tiranë në ‘97-tën e tani është
9 vjeç, por për një tjetër lloj krijese, asaj që quhet “Shkolla
Shqiptare e Athinës“. Tek fliste u mundova ta fiksoj në
memorien e aparatit dixhital. Nuk arrita dot. Portretet që fiksova
ishin flu, të pabotueshëm…
Dy ditë më vonë, më 14 korrik, më mori në telefon. Më
ftonte në një udhëtim me Shkollën në gji të Peloponezit, në
Nafplio. Kisha qënë një vit më parë në Nafplio, madje edhe
më tej, në Epidavros. Jo në Epidavrosin e ri, atë buzë detit, por
në Epidavrosin e vjetër, shumë të vjetër. Atje, ulur në shkallët
ku ishin ulur njerëzit e antikitetit, pashë Orestien, ose më mirë
me thënë shkriva vetveten me heronjtë e mëdhenj të Iliadës së
Homerit, heronj të cilët për herë të parë i kisha dëgjuar të lëvizin
në skenën e jetës sime në vitin 1955, nga mësuesja e letërsisë,
një vajzë e bukur që e thërrisnim Penelopa…
E pranova me dëshirë ftesën, madje i thashë se do të marr
me vete edhe gruan…
Në atë udhëtim, për të cilin diçka kam shkruar, u ndodha
143