Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

VAJZA E EMIGRANTIT
Ajo është vajza e Ahmet Sulës, që ka pesëmbëdhjetë vjet
që punon në Selanik. Alketa, e motra dhe nëna e saj Kumria
ishin pak kohë atje, por një ditë preferuan të jetojnë në Tiranë
dhe babai nuk lë hapësirë të ligjshmërisë së lëvizjeve pa iu
gëzuar familjes. Ajo është thjesht një gjimnaziste...
Kaq, sigurisht, është pak që ajo, thjesht sepse është vajza e
një emigranti, të jetë pjesë e një tregimi apo reportazhi...
Nuk është kështu.
...Kur miku im Spiro Dede i Shtëpisë botuese “albin”, në
një bisedë telefonike më përmendi emrin e saj si autore e një
romani “të bukur e të kohës“ unë nuk i rashë në të, megjithëse
ai më tha se ajo më njihte, madje më kishte edhe gjak. Më
shumë se një dhjetëvjeçar ikjeje dhe udhëtimesh në Shqipëri
“me fletë leje“ na kanë larguar nga gjaku me të mëdhenjtë e jo
me të vegjlit, ata që i pamë të lidhur në djep apo ata që një
mesazh telefonik na i sjell herë pas here si gjak familjar që
vazhdon të rrjedhë...
... Kur daja i saj Luani, një nga “3 Musketjerët“, siç i quan
ajo tre dajat e saj, më vuri në dorë një libër, romanin “ERA”, i
lidha nyje kohët dhe njerëzit. Më doli përpara Alketa, në të
qarat dhe të qeshurat e para të një fëmije të bukur, në hapat e
para në kuzhinën e vogël në një qytet skajor të vendit, në
Peshkopi.
I hodha një sy faqes së fundit të kopertinës...
“Jeta është xhungël dhe ne duhet të mbijetojmë. Jeta është
17