Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

PENELATA SHQIPËRIE – VERË 2007
Nuk janë hedhur në kanavacë nga asnjë dorë piktori, janë
kapur nga syri i një njeriu të zakonshëm këto ditë tejet të nxehta
vere, janë kthyer në rrymë elektrobiologjike dhe vendosur në
qeliza të të gjithë hapësirës trunore; në vatrat e shikimit,
dëgjimit, nuhatjes, shijes...
Po i nxjerr disa nga ato, nga kujtesa ime dhe e juaja...
KU ËSHTË DETI?
Qëlloi që nga fundi i qershorit, tre ditë e tre net, të qëndroj
në një hotel në plazhin e Durrësit. Nuk po ia them emrin, jo
pse është një emër i huaj, jashtë fjalorit të gjuhës shqipe, por
sepse mos sot, nesër atje do të ngulen qiramarrës të rinj e hoteli
mund të ndërrojë jo vetëm emër, por edhe formë. Thjesht po
them se atje dikur ka qenë një kamp pushimi, pas të cilit vinte
një fushë e tërë me rërë e përtej saj vinte deti...
Hoteli, nga ana e detit është i rrethuar me mure e me disa
baraka. Nga ajo anë nuk mund të shkosh drejt kaltërsisë. Drejt
saj mund të shkosh pasi të pyesësh gjatë e pasi të kalosh shumë
labirinte e porta, shumë pallate e grumbuj mbeturinash. Pasi
të ecësh ndonjë një çerek ore do të takohesh me një rrip rëre të
pushtuar nga krevatë e çadra private. Pas tyre një tjetër rrip
rëre, veçse ky i shkelur e stërshkelur aq shumë, sa të duket se
ecën mbi asfalt. Pas “asfaltit“ një rrip tjetër, jo ranor, por ujor
i cili i ka të gjitha ngjyrat e ylberit me përjashtim të ngjyrës së
303