Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

QESH… SE NUK QAJ DOT
- Ikanaku Durimvogli përballë biznesmenit Vuvaqi
Mua më quajnë Durim. Kështu ma kanë vënë emrin (se
emrin gjithnjë ta venë të tjerët) dhe dua s’dua, jam i detyruar
ta mbaj. Nofkën e kam Vogli. Nuk është e familjes sime. Edhe
atë ma kanë vënë nisur nga karakteri im shpërthyes. Graflloj
si grafllon qumështi në zjarr. Dhe, kur derdhem, e paguan
gruaja, duke punuar me orë të zgjatura për të pastruar e
shkëlqyer pllakat e sobës. Ç’është e vërteta kam edhe një vëlla
binjak. Edhe atë Durim e quajnë, por në ndryshim nga unë ai
është i qetë si deti në mëngjeset e gushtit. Edhe sikur të plasë
furtuna, ai det pa dallgë është. Ndaj edhe llagapin e ka Madhi.
Thjesht unë quhem Durimvogli, kurse ai quhet Durimmadhi…
Sot, ndërsa prisja ndeshjen e parë të ditës së pestë të
botërorit, shtypa butonin e aparatit satelitor dhe në ekranin e
vogël, në vend të emisioneve muzikore që sundojnë këtë
hapësirë kohore mesditore, më doli komisioni parlamentar
“Sollaku”, i vendosur në formën e një Ë –(lambe) greke ku në
të djathtë ishin të majtët e në të majtë ishin të djathtët.
Komisioni kishte thirrur të dëshmonte grekun Vuvaqi. Se kush
është dhe çfarë është ky Vuvaqi unë nuk e mora vesh, por më
duket se as ata që e thirrën dhe e dëgjuan nuk morën vesh gjë.
Unë do ta kisha marrë qetë e qetë si deti i vëllait tim binjak atë
seancë hetimore parlamentare, siç i kam marrë gjithnjë kur
kam pasur nge t’i dëgjoj, sikur në një moment, Vuvaqi të mos
211