Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

këmbë dhe të dalë kodrave e fushave që rrethojnë qytetit, të
njihet me “natyrën e egër“… Këtu e ndërpret paksa kujtimin e
atyre viteve dhe, duke u kthyer në Athinë, thotë: “Mua më
vjen keq që fëmijët e mi rriten në një qytet ku nuk ke se ku të
shkosh. Qytetet në Shqipëri ishin vërtet qytete të vegjël, por në
qoftë se ecje një çerek ore më këmbë, dilje në fushat e punuara.
Për fëmijët kishte shumë variacione…”
Diku nga klasa e shtatë, kur i lindi dëshira e madhe për të
lexuar “ç’t’i vinte në dorë“. Ai dhe mësuesit zbuluan dëshirën
dhe talentin e tij për matematikën dhe fizikën. Në një olimpiadë
që u zhvillua asokohe me klasat e 8-ta, ai zuri vendin e parë…
“Janaqi Kilica“, gjimnazi që siç thotë ai, ishte më i miri në
republikë, ishte një shkollë me mësues që me të vërtetë bënin
punë me pasion. Ndër ta ai ndalet tek mësuesi i fizikës, tek
Bardhul Kalaja. “Ai ishte tmerri i gjimnazit”, - thotë Lorenci.
Dhe që të argumentojë “tmerrin“ e tij, ai sjell një shembull që
matur me kutin e sotëm duket si paradoksal. “Një herë, - thotë
ai, - ngrita dorën në mësim. Mësuesi më thërret në dërrasë të
zezë dhe unë i përgjigjem pa asnjë gabim, shumë mirë. Më
thotë me një zë të prerë: - Shko, ulu! Shtatë. U preva… Pas dy
javësh vjen për inspektim drejtori i gjimnazit. Unë, për të
treguar dijet e mia dhe për t’u hakmarrë ndaj vlerësimit të
herës së kaluar, ngrita përsëri dorën. U përgjigja përsëri shumë
mirë. Mësuesi më thotë: Mirë, ulu! Tetë… Kështu në lëndën e
tij kisha një shtatë dhe një tetë. Një shoku im kishte dy nënta.
Ai ishte më i duruar, nuk e ngrinte dorën. Në një provim me
shkrim që bëmë, pa asnjë gabim, më vuri notën nëntë. Ishte
nënta e vetme, nota më e lartë që u muarr në provim. Në
përfundim, me një shtatë, me një tetë dhe me një nëntë
përfundimtaren ma nxori dhjetë!... Mësuesit dinin të të bënin
që të mësoje, dinin edhe të të vlerësonin si dhe sa duhet. Unë
kam respekt për gjithë profesorët e “Janaq Kilicës“, por jo vetëm
unë, të gjithë nxënësit që janë ulur e kanë kaluar nga bankat e
kësaj shkolle. Shumë gjëra ua kemi borxh profesorëve tanë, të
cilët bënin një punë shumë serioze“.
145