Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

kaltër. Pas tij, pasi ke ecur ndonja dyqind metra më në fund
mund të shtrihesh mbi ujë e të provosh të notosh. Edhe këtu
me frikën se mos molepsesh nga mikroorganizmat e shumtë
patogjenë që gëlojnë.
Në Durrës të krijohet përshtypja se mungon deti, se atë e
kanë ngrënë bashkë me plazhin... jashtëtokësorët.
NJË FSHESË E HEKURT MBI HISTORI
Më qëlloi që me një grup mësuesish të ardhur që nga
vendet nordike e deri në vendet mesdhetare të përshkoj tërë
hapësirën e Muzeut Historik Kombëtar. Nuk do të ndalem në
“vogëlsira“, të cilat të befasojnë që në hapat e parë. Tjetër gjë
më vrau mua, por me sa pashë dhe dëgjova vrau edhe mësuesit
kosovarë në Evropë që hynin dhe dilnin atje për herë të parë.
Në muze mungonte një periudhë e tërë historike e Shqipërisë,
periudha nga 29 nëntori i vitit 1944 (Çlirimi i Shqipërisë nga
fashizmi) e deri në vitin 1990 (fillimi i periudhës së
demokratizimit të vendit). Në Shqipëri, gjatë 46 vjetëve, nuk
ishte bërë asgjë. Nuk ishte luftuar analfabetizmi, nuk ishin
hapur shkolla shtatëvjeçare e të mesme, nuk ishin hapur
institute dhe nuk ishte formuar Universiteti i Tiranës (sivjet ai
mbush pesëdhjetë vjet), nuk ishte krijuar Akademia e
Shkencave, Opera, Baleti, Ansambli i Këngëve dhe Valleve (që
në Dizhon të Francës mori gjerdanin e artë), Filarmonia. Gjatë
këtyre viteve në Shqipëri nuk ishte ndërtuar asnjë metër
hekurudhë, nuk ishte ngritur asnjë hidrocentral, asnjë uzinë e
fabrikë, nuk ishte bonifikuar asnjë pëllëmbë tokë e nuk ishin
krijuar plantacionet e mëdhenj të fruta-agrumeve e ullinjve që
nga Jugu deri në Veri të vendit...
Thuhej se historianët e ndarë në dy kahe politike
kundërshtonin njëri-tjetrin në mënyrë vrastare... duke vrarë
pjesën më vitale të historisë së popullit shqiptar, pjesë e cila
është e popullit përpara se të jetë e një apo disa personaliteteve
politike...
304