Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

sa s’ka ku të shkojë. Më thuaj kur dhe ku të takohemi dhe më
ke gati.
- Do të takohemi në shtëpinë time. Jo veç e veç, por me
gjithë familjen.
- Po...
- Nuk ka po e por. Do të takohemi këtu. Dua ta ngremë
një gotë e ta këndojmë një këngë jo tek e tek, por të gjithë
bashkë...
* * *
... Sa vite kanë kaluar pa u takua me Gjergj Xekën,
inxhinierin e talentuar të minierës së Kromit “Todo Manço” të
Bulqizës? Kohë, shumë kohë kanë kaluar pa pirë me të kafen
dhe fërnetin e detyrueshëm para Pusit nr. 2. Pa folur pastaj
për “dushin” në ashensorin zbritës drejt nivelit të 5-të apo
udhëtimeve labirintheve e dishenterive për të kapur nivelin e
10-të, ku asokohe shkohej drejt kromit me 48 – 52 për qind
përmbajtje. Për të mos folur për Pusin nr. 1, ku ai ka prekur
për herë të parë damarët e kromit e Zonën D, ku ka bërë hapat
e parë në jetën dhe punën e inxhinierit të minierës. Kur ka
ndodhur kjo? Nga fundi i viteve ’80-të? Jo, pak më parë, sepse
në fund ai u bë drejtor i minierës së re të Tërnovës e prej andej
iku drejtor në një minierë në vendlindje, në Korçë.
T’u ngjattë jeta e viti t’u bëftë dekadë Gjergj Xeka! Ma
ngrohe shpirtin, ma gufove zemrën, ma shtove jetën...
Ditë të tëra “udhëtova” me Gjergjin e me shokët e tij maleve
të Bulqizës, Martaneshit, Tërnovës, Selishtës, zbrita puseve e
rrëshqita dishenterive. Piva nektarin e atyre miqësive që ishin
kaq të çiltra e të shëndetshme. Kjo, derisa një ditë e ndamë të
takoheshim. Ai vazhdonte të kërkonte që t’i shkoja në shtëpi.
Jo vetëm, por familjarisht. Nuk ma jepte adresën e plotë. Më
thoshte që t’i hypë tramit dhe të ndalem në stacionin Agio
Parashkevi. Atje, tek kisha, do të dilte djali dhe do të më merrte
me makinën e tij. Aq shumë e theksonte këtë gjë sa unë ndjeva
191