Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

MJEKJA QË DO TË MËSOJ SHQIP DHE...
Më ka qëlluar që ta njoh atë grua. Ajo që më ka bërë
përshtypje tek ajo është këmbëngulja për punën, përkushtimi
për të futur në jetën e saj çdo ditë nga një rrënjë të re, për ta
ujit e ushqyer që ajo të depërtojë thellë truallit jetësor. Është
nga ata njerëz që i ngjiten malit të thepisur të jetës, siç thuhet,
me thonj e me dhëmbë. Prindërit nuk i përcollën asnjë lloj
pasurie të paluejtshme. Një gjë po, ia dhanë dhe ia treguan me
dashuri e me krenari. I treguan rrugën e dijes. E panë që vajza
ishte e dhënë pas mësimeve, që sa ngjitej në klasat e jetës aq
ngjitej edhe në dije e kulturë. Vajza zgjodhi mjekësinë si pasion
dhe profesion për jetën. E mbaroi universitetin shkëlqyeshëm.
Kaq e ndjente se ishte pak. Duhej më shumë. Duheshin netë të
tjera pa gjumë, dije e kulturë profesionale e qytetare më e
madhe. Iu fut dhe vijoi ngjitjen. U bë kardiologe. U bë pedagoge
në universitet. Bëri emër në mjekësi...
Kaq është mjaft për një njeri që nuk synon dhe nuk do të
ngjitet në majë. Ajo nuk ishte prej atyre njerëzve që e ndalin
hapin, e presin ngjitjen dhe prehen të qetë në komoditetin e
formuar me mund të madh e me djersë çurg...
...Një grua, një shqiptare, që e merr në punë një herë në
javë, i ka dhënë çelsat e shtëpisë dhe besim për shtëpinë si të
ishte vetë, e bën portretin e saj me dy fjalë “Është në punë,
gjithnjë në punë. Sa në spital, sa në universitet, pranë
pacientëve dhe studentëve...“
...Ajo ka shumë pacientë. E kërkojnë atë në telefon, në
72