Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

një zjarr të madh dritash dhe nga e djathta shkëmbinjtë malorë
e nisi dhe e vazhdoi me jo më shumë se gjashtëdhjetë kilometra
në orë. “E kam merak këtë pjesë të rrugës, sepse fsheh shumë
të papritura, - më pati thënë në udhëtimin njohës të
paradokohëve, - ndaj nuk e mbush motorin me gaz”.
E kaloja vështrimin herë mbi rrugën që futej e dilte mes
usekëve malorë e herë mbi Samiun, që ishte i përqendruar i
tëri në punë. Pasagjerët kishin varë kokat në një dremitje të
qetë. Qetësinë e griste herë pas here një zë fëmije dhe kënga
nanuritëse e nënës…
Lamë prapa usekun e fundit midis dy maleve dhe morëm
kthesën majtas, për të marrë të tatëpjetën drejt Agrinjos, kur
para nesh u shfaqën tri maune të mëdha, dy në radhë dhe e
treta në parakalim. Distanca mes nesh e maunës që po
parakalonte në të përpjetë dy të parat, ishte e vogël. Mundësia
e manovrimit ishte në kufijtë e pamundësisë. Maunia e parë, si
të mos shihte as para dhe as prapa, vazhdonte të ecte me të
njëjtën shpejtësi. Maunia parakaluese e kishte tepër të vogël
hapësirën e parakalimit dhe lirimit të rrugës. Për një moment
mendova se ky ishte fundi. Përplasja me atë maune të madhe
të ngarkuar rëndë me materiale ndërtimi nuk do të linte asnjë
gjurmë jete. E pashë Samiun se si frenoi, si kërkoi në ato të
qintat e sekondës ndonjë hapësirë jete për vete e për ne të gjithë,
si manovroi me një profesionalizëm të jashtëzakonshëm dhe
si na shpëtoi…
Nuk foli. Nuk fola as unë dhe as ata tre - katër pasagjerë
në ndenjëset e para që kishin përjetuar me dridhje zemre
dramën. Dritat e makinës nuk më lejonin t’i shoh Samiut
fytyrën, nëse ishte zverdhur apo ishte nxirë…
Në Rrodhes, një restorant pak kilometra para Agrinjos, e
pashë që kërkoi dhe piu një kafe shqeto…
Sami Sallakun e kam njohur në disa udhëtime nga Tirana
në Athinë dhe nga Athina në Tiranë. Në njërin prej tyre i kisha
bërë edhe një fotografi përpara autobusit. Kishim hyrë në bisedë
e duke rrëmuar kishim dalë “kushërinj”, siç thoshte shkrimtari
37