Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

FATI I NJERIUT…
Në telefon ai më tha se më njeh. Unë i thashë se njoh një
Ramazan Sula, shofer i tregtisë që me “Zis-n” e tij nuk pat
lënë vend pa shkelur në tërë Dibrën nga Llanga në Reç e nga
Korabi në Masdejë.
Kur u takuam, me këmbënguljen e tij, vërtet më njihte. Më
tha se kur ju keni mbaruar Universitetin e Bujqësisë në kodrat
e Kamzës, ai sapo e kishte filluar atë dhe, si çdo fillestar në
studime universitare, sytë i ishin ndalë tek ata që atë vit merrnin
diplomën, ëndërr kjo e çdo studenti që hyn në auditoret
universitare. Atje më kishte gjetur mua… Më tha se i ishte bërë
qejfi kur kishte gjetur në gazetë numrin e telefonit, çka ia shtoi
dëshirën të takoheshim.
Ramazan Sula është nga një fshat i dëgjuar i Tiranës, nga
Selita. Është i përmendur fshati i tij, i përmendur për ujin e
ftohtë, në të cilin kristali sheh vetveten si në pasqyrë. Uji i Selitës,
më shumë se një gjysëm shekulli më parë, në vitin 1951 ishte
shëndrruar në dritë për kryeqytetin, në jetë për Tiranën e asaj
kohe, kishte mbyllur përfundimisht puset e vjetra. Ai mbetet
dhe do të mbetet gjithnjë uji i parë, më i miri, më i shëndetshmi
dhe më i kërkuari në Tiranë. Para tij Fushëkuqja dhe Bovilla
bien në gjunjë e falen me respekt.
…Erdhi në Agio Nikolaos me tren nga Pireu. Është një
burrë trupshkurtër, me sy që i shkëlqejnë e me një zë ku siguria
ka rrënjë të thella.
Për herë të parë në Greqi kishte ardhur maleve në vitin
187