Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

spital, në klinikën e saj diku pranë sheshit Mavili. Midis
pacientëve të saj ajo veçon shqiptarët, siç i quan, “njerëz me
kulturë e me personalitet...”.
Një ditë, në njërën ndër të paktat ditë që takohet me
shqiptaren, pasi shkumoi në xhezve dy kafe, u ul në kolltuk
dhe mbushi filxhanat, e ftoi atë të pinin kafe. Muhabeti u ndal
tek hallet e ditës, tek vajza e saj që ishte kthyer nga studimet
në Amerikë dhe tek brezi i ri që nuk i futej punës, nuk e donte
dhe nuk e vlerësonte atë. I foli për shqiptarët, për ato që i kishte
njohur në punën e saj dhe për ata që kishte dëgjuar të fliteshin
kudo me simpati, për përkushtimin e fëmijëve ndaj prindërve
dhe harmoninë që lexohej në marëdhëniet mes tyre, marëdhënie
që i kujtonin asaj fëmijërinë dhe ngrohtësinë që ekzistonte në
familjen greke. Biseduan gjatë...
Kur u duk se hallet i kishin nxjerrë në shesh dhe shqiptarja
u bë gati të ngrihej, ajo e kapi përkrahu dhe e uli në kolltuk. U
ngrit dhe mori një bllok shënimesh dhe një stilolaps.
“Dua të më mësosh shqip“ – tha me vendosmëri.
Shqiptarja në fillim u habit dhe nuk u besonte veshëve.
Askush deri atëherë, në asnjë vend ku kishte punuar, nuk ia
kishte thënë një fjalë të tillë.
“Unë u shërbej shumë shqiptarëve“- vazhdoi ajo. “Në
mjekësi fjala shëron më shumë se çdo ilaç. T’i thuash tjetrit
fjalën e mirë, fjalën e ngrohtë është si t’i kesh dhënë një jetë të
dytë...”
Shqiptarja po e dëgjonte me vëmendje, paksa e habitur,
por edhe me një respekt miratues për ato që thoshte. Përvoja e
saj tridhjet e pesë vjeçare si mësuese e dinte vlerën e fjalës së
mirë, fjalë që ngre peshë njeriun jo vetëm kur është i sëmurë.
“Dua, vazhdoi mjekja, që me pacientët shqiptarë të flas
shqip. Për një të sëmurë fjala në gjuhën amtare ka vlera të
jashtzakonëshme shëruese. Ajo, për çdo moshë, fëmijë, i rritur
apo plak, ka tingullin dhe kujdesin e nënës. E kam ndjerë këtë
gjë kur ndonjëherë i kam folur pacientit me ndonjë fjalë shqipe
që e kam kapur në bisedat e tyre. E kam parë si u çelet fytyra,
73