Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

JU LUTEM, KTHEMNI NË TOKËN TIME…
Jemi njohur nëpërmjet fax-it apo fax-eve që nuk m’i ndan.
Shkruan bukur, me ndjenjë, me zjarr, me shpirt. Në rreshtat e
prozës dhe poezisë së tij është vështirë të gjesh vend për
redaktim. Edhe shqipen, edhe frazën e tjerr bukur…
…Një ditë trokiti në derë dhe hyri një njeri me një pako në
dorë. Shqiptoi emrin tim dhe, pasi i treguan tavolinën ku rrija,
më zgjati një letër. “Firmos këtu”, - më tha dhe me dorën tjetër
më zgjati një zarf të fryrë, në të cilin ndër të tjera dallohej
embleme e shërbimit “Kurier” dhe një pullë pagese prej 12
eurosh… Shkarravita emrin tim dhe i befasuar grisa nga njeri
krah zarfin…
Ishte një libër. Mbi një fotografi, ku një mal i lartë përziente
retë ishte shkruar “Labirinthi i ndjenjave” dhe sipër tij, Eduart
Ymeri…
Në mes të librit në një letër të vogël shkruhej: “Do desha të
vija… por nuk mundem. Do dëshiroja shumë, por siç e di, jam
larg dhe me fëmijë të vogël… Një dhuratë për ju … miku im.
Lexoje librin, kritikoje dhe pres mendimin tënd. “Labirinthi i
zemrave” është libri im i parë. Në fund të vitit del nga botimi
“Realiteti në vargje”, sigurisht në poezi…”
Më befasoi sinqeriteti i tij, veçanërisht ato dy fjalë: “Lexoje
dhe kritikoje…” Unë nuk jam kritik letrar dhe e kam vështirë
ta “kritikoj” një vepër letrare. Jam gazetar dhe, si i tillë, më
bëri përshtypje fjala e sinqertë e këtij njeriu dhe poeti të ri që
fidanin e krijimtarisë së vet e do që të rritet i shëndetshëm, të
328