Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

turistit dhe “sytë” e aparateve fotografike e televizive.
Artani e kishte një merak, ndaj e ndau mes nesh në copa
të vogla. Ca e morën, ca e lanë përdhe të coptuar. Meraku i tij
ishte tek bashkimi i shqiptarëve, bashkimi në mëmëdhe e
bashkimi në emigrim, lufta me mjetet demokratike të kohës
për të drejtat tona.
Biseda, si në të gjitha rastet nuk mungoi të ndalet tek
qeverimi dhe antiqeverimi, tek Nanoja e Berisha, të ndalej edhe
tek skandali më i ri i Vjenës ku Berisha dhe Dade në forumin
më të lartë evropian, në OSBE, e prezantuan vendin tonë në
mënyrën më të keqe të mundshme, u zunë me brirë si dhitë në
urë, duke përdorë fjalë rrugësh. Politikanëve të lartë në
Shqipëri, kryeministrit në pushtet apo “kryeministrit” që
ëndërron pushtet, këto gjëra nuk u prishin edhe aq punë.
Emigrantëve po, këtyre njerëzve që presin për punë me ditë të
tëra, që kërkojnë ushqimin e ditës për zogjtë e folesë së tyre
familjare, u prishin, madje u prishin shumë. U ulin kokën, u
mbyllin gojën, u shuajnë krenarinë. I bëjnë edhe të
padëshirueshëm për punë. Grekët kanë filluar të preferojnë
gjithnjë e më shumë argatë kurdë. Për ta, ata janë shumë të
urtë, me shumë pak kërkesa për jetën, me pretendime të pakta
për pagë. Në dheun e të parëve të tyre nuk ka as Nano e as
Berishë që të dalin me kordhë në dorë rrugëve të Evropës, duke
bërë duele mesjetare.
Nuk e di pse këtë radhë mora trenin e kthimit nga Kifisia
zemërvrarë. Ajo pamje, ato shprehje më kishin shkaktuar një
lloj tjetër dhembje nga dhembjet e njohura të kurbetit.
198