Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

ngrohtë, një mirëseardhje zemre. U ngjita në katin e tretë.
Derën e gjeta të hapur. Përballë ishte Sadija. Emrin ma kishte
dëgjuar, por fytyrën ma shihte për herë të parë. Dy hapa më
tej, në këmbë, si një lis rrënjëthellë e degëbardhë nga bora e
parë e vjeshtë së dytë, buzëqeshur e krahëhapur ishte Dritëroi.
E kisha takuar shumë herë, me nga një gotë raki ballë për ballë
e me zemrën njerëzore në dorë. Djali e kishte lexuar, e kishte
recituar, por kaq pranë nuk e kishte parë asnjëherë.
U ulëm në atë sallon të thjeshtë rrethuar me piktura e me
libra, në atë sallon që nuk e hiperbolizoj po të them se ka nxënë
dhe nxen gjithë vendin, ashtu siç nxen tërë botën zemra e
shkrimtarit dhe poetit tonë të madh....
Pimë nga një gotë raki nga ajo që Dritëroi e ka zjerë nga
mushti i manave jo dy, por tri herë në këngët e tij për truallin
ku lindi dhe mori vrapin e jetës.
Nuk ndejtëm gjatë. Ikëm duke marrë me vete disa adresa
dhe numra telefoni, të Aristidh Kolës në Athinë, të Dino Kubatit
në Salaminë... kurajon dhe ngrohtësinë njerëzore për të
kapërcyer kufirin e një jete në kërkim të një jete tjetër...
... Të nesërmen, më 21 korrik 1996, lamë diellin mbi majën
e Dajtit dhe ikëm në dhé të huaj...
* * *
...Kaluan muaj. Kaloi edhe “Dimri i Madh“. Kaloi edhe
“Pranvera e Mbrapshtë“. U shkatërrua Shqipëria. “Kuota
Zero“ shënoi temperaturat më të ulëta në historinë e kombit.
Sa ishte “Minimalja absolute“ e dimrit shqiptar? Askush nuk
e di ose më mirë të themi “nuk e thotë“. Dhe as do ta thotë
ndonjëherë, sado komisione parlamentare e ndërplanetare të
formohen...
...Në tetor udhëtova drejt Shqipërisë. Nën frikën e pusive,
të pritave, kallashnikovëve. Shqipëria ishte e plagosur. Përpiqej
të hiqte fashot e zeza mbi plagët që rridhnin gjak të kuq...
Më 13 tetor 1997 isha në Tiranë. Kisha marrë që nga Athina
156