Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

puna rriteshin dita-ditës e llogaria bankare fryhesh me
kursimet. Një ditë i morën paratë nga banka dhe i investuan
në vendlindje. Bënë një shtëpi të mirë në truallin e tyre të moçëm
në breg të detit...
I qante zemra për shtëpinë, për shokët për njerëzit.
Vendosi të kthehet në vendlindje. Shiti çfarë mund të shiste
nga mobiliet e tepërta të shtëpisë. Të domosdoshmet për jetën
e re i ngarkoi në një kamion dhe i mori me vete...
Kërkoi e me vështirësi sajoi një biznes në profesionin e vjetër
të hidraulikut, profesion që e kishte ushtruar edhe në
emigracion, i varur nga afendikoi.
Në fillim puna i shkoi mbarë, por më vonë nisi të bie. Mungonte
energjia elektrike për orë të tëra e klientela ra, aq sa edhe buka e
ditës sa vinte e racionohej. Gruaja nuk gjeti punë si mësuese...
Do ta kishte përballuar këtë me vullnetin që e
karakterizonte për punë, por diçka tjetër e frenonte, e mërziste,
e bezdiste. Djali dhe vajza nuk shkonin mirë me mësime. I
pengonte gjuha. Afro një dekadë në vendin e huaj ua kishte
fshirë nga kujtesa gjuhën shqipe. E kishin vështirë të lexonin,
të shkruanin e të përgjigjeshin në mësime. Mbi të gjitha, për
çdo fjalë që thonin, në klasë e jashtë saj, krisnin të qeshurat
tallëse të bashkëmoshatarëve. Prindërit e nuhatën gjendjen e
fëmijëve. Mundoheshin t’i mësonin, t’i vinin të lexonin, por
nuk arrinin. Fëmijët kërkonin shokët e miqtë e vjetër...
Gjendja sa vinte e rëndohej, derisa një ditë fija lidhëse kaloi
në rezonancë dhe u këput...
Mbyllën shtëpinë, morën me vete rrobat e trupit dhe u
kthyen në Athinë...
Kërkuan një shtëpi me qira dhe e gjetën. Tani po e
kompletojnë me pajisje e orendi. Burri gjeti punë, kurse gruaja
është në kërkim. Fëmijët kanë filluar shkollën atje ku e lanë...
Thonë se burri, kur e pyesin, vetëm një fjali bëlbëzon, fjali që
ka në damarë dilemën e njohur shekspiriane: “Të jetosh apo të
mos jetosh... në dheun tënd!”, në një atdhe që ta bëjnë të huaj...
347