Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

humorit tuaj?
- Afrimi: Ne mbështetemi te populli. Një ambient dasme,
gëzimi apo ndonjë ambient shoqëror, apo edhe në një bar a
bufe. Njerëzit që na rrethojnë jo vetëm na dëgjojnë, por edhe i
dëgjojmë ata. Marrim shkas nga njerëz, nga karaktere, qoftë
edhe personazhe që nuk i kishim njohur më parë, që i takojmë
rastësisht. Kushdo artist, jo vetëm ne, përgjithësisht artistët e
mirë, tek populli mbushin “kovat“ e humorit dhe të artit.
- Met! Qypin ku e ke gjetë?
- Qypin? (qesh) Kur isha amator, e kam dëgjuar nga i
madhi i estradës së Vlorës, nga të parët, i pari fare, Gaqi Vishi.
Po ua tregonte kolegëve të tij. Unë e dëgjova, ma kapi veshi.
Dhe në atë rastin që tha Afrimi, që u përmor në brekë nga të
qeshurat, kemi qenë tek Vjosa në Tiranë, te taverna poshtë,
duke pirë e duke ngrënë. Po tregonim barcoleta. Unë thashë
me vete: ”Ta tregoj njëherë”! Ishte si provë për vete. Atje ai ra
përmbys. E la tavolinën. Iku të ndërrojë benevrekët se ishte
burrë i moshuar. Erdhi pastaj. “Je kështu e je ashtu…” Në fakt,
neve veprimtarinë tonë e marrim kudo. Herë pas here na
bashkojnë shumë tavolina, shumë njerëz. Mua kur më pyesin
se me kë je ti, çfarë krahu je? U them se jam “partia e karaqejfit”,
e tavolinës me një fjalë. Në një tavolinë, me miq të dashur e
shokë plot, aty njerëzit tregojnë gjëra të bukura. Ajo që na
pëlqen e marrim dhe e kthejmë në material, në skeç, parodi
etj., sipas vlerës që ka. Kjo është krijimtaria. Nga njerëzit i
marrim, nga jeta.
-Agroni: Aktori ka një lloj dhuntie të tillë që hulumton,
heton, ta quaj kështu, një thënie që ju mund ta thoni pa ndonjë
teklif ne na ngacmon. E diskutojmë me njëri-tjetrin. Këtu e
gjejmë pikën mbështetëse në frymëzimin tonë. Temat shoqërore
përbëjnë edhe çelësin e suksesit tonë. Ka të tilla tema populli
ynë, sa të të mbërthejnë shumë shpejt.
- Në mënyrë figurative: matur me kilometrat e rrugës që keni
bërë; detare, ajrore, tokësore, sa është “kilometrazhi” i humorit tuaj?
- Afrimi: Ne kemi bërë shumë kilometra. Në kuptimin
226