Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

gjelbërimin e mbulojnë bashka të bardha “delesh rude” që
kullosin në kaltërsitë qiellore...
T’u rrittë ndera Ndue Nikolla! Ma rinove shpirtin e ma
ngrite kokën lart. Unë nuk kam qenë në Fan. Ma kanë treguar
ku bije një ditë të 23 gushtit 1964, kur në karrocerinë e një
kamioni gjeologësh udhëtova të përpjetës së Oroshit për të
mbushur grushtin me ujin e burimit në qendër të Fushë Lugje
dhe në mbrëmje për të kundruar, ulur përpara një çadre
gjeologjike me shpatullat mbi Nënshejt, atë arkitekturë
madhështore majash malesh që e ka vetëm Mirdita. Aty, një
gjeolog, që më vonë do ta bëja shok e mik, Gëzim Shima, që i
njihte malet e banorët e tyre më mirë se sa njihte lagjen e Varrit
të Bamit ku kishte shtëpinë dhe banorët e saj, duke më
përshkruar vendin dhe vendbanimet e zgjati dorën drejt Fanit,
tutje maleve. Fanin, më vonë, për shkak të largësisë dhe
thellësisë, pata dëgjuar se si rrethi i Kukësit, po ashtu edhe ai i
Mirditës, e shtynin drejt njëri-tjetrit. Nuk e di se sa herë ty si
mësues dhe banorëve të tjerë të Fanit u është dashtë të shkojnë
për një vulë herë në Kukës e herë në Rrëshen...
Më fal, i dashur Ndue, për ligjërimin paksa të gjatë, ligjërim
që më doli nga shpirti dhe nga zemra dhe nuk e mbajta dot.
Na mungon vendi ynë i dashur Ndue. Na mungojnë malet,
krojet, përrenjtë e lumenjtë. Naimin, Çajupin, Mjedën, Nolin...
besoj se i kupton më mirë sot, në terrenin e tyre, në mërgim se
sa në “ ...malet e Shqipërisë, fushat, kodrat dhe pyjet e
gjelbëruar. “Qingjin e Naimit që “çan... edhe në qoftë se rrugën
ia presin njëzet a tridhjetë vetë...” unë e gjeta në rreshta e midis
rreshtave kur ti ligjëron:
Sa herë mue m’ka pyet ndonjani,
Jam përgjigj jam prej Fani.
N’Fan t’Mirditës, atje rrazë Zepës
I kam unë fillimet e jetës.
N’Xhuxhën e Madhe jetoi i pari,
Gjysh mbas gjyshi, djal mbas djali,
165