Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

dhe themelet në shkëmbinjtë e tij...
...Tek dera e pallatit bën para nesh hapa një burrë i vjetër
i veshur shik, me shëndet të mirë për moshën dhe dorën që
rëndonte mbi “këmbën e tretë” të jetës, mbi shkop.
“-Sofikën doni? – tha dhe nxori nga xhepi një çelës. E futi
në bravë dhe shtyu portën. - Ecni përpara, na tha, në katin e
pestë...”
Sofika na priste tek dera. Na dha dorën dhe na ftoi të ulemi.
Pastaj hapi derën, e mori plakun përkrahu dhe e çoi në dhomën
e tij.
Për disa minuta rrëmuam në kujtime, kërkuam në ato vite
ku edhe ajo edhe unë, pa u njohur, kishim jetuar me njerëz të
njohur. Unë i fola për mësuesin tim, Agron Floqin, këngëtar i
estradës së Fierit. Ajo më tha se Agroni nuk jeton më. Folëm
për Marin Shestanin, virtuozin shkodran mbi tastierën e
fizarmonikës, për Nikollaq Bulon, për Tashko Lakon e shumë
të njohur të përbashkët...
* * *
86
12 maj 2007
- Sofika Hodo në emigracion?
- Si të gjithë të tjerët edhe unë e mora këtë rrugë. Kam
ardhur në nëntëdhjetë e dyshin. U shkëputa nga puna më
shpejt se sa do të dilja në pension, mbasi kisha mamanë të
sëmurë dhe dola para kohe për t’i shërbyer asaj. Me ikjen e saj
ika edhe unë, erdha këtu me nipër e me mbesa që kam këtu në
emigracion. Në familjen ku rri ishte kushërira e parë e mamasë
sime zonjë e shtëpisë. Edhe ajo ka vajtur në të drejtën e Zotit,
si i thonë. Unë tani rri vetëm me xhaxhanë. Qëlloi që nuk kanë
edhe fëmijë, kështu që jam e detyruar të rri deri në fund të
jetës së tij.
- Ku ke punuar herën e fundit?
- Në estradën e Fierit.