Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

sime, edhe të gocës time.
- Nëna në Shkodër, ti këtu. Cilët janë marrëdhëniet e vajzës me
nënën?
- Me telefona.
- Vetëm kaq?
- Me telefona. Çfarë të bajmë? Flasim çdo ditë e na duket
se jena afër, se kuvendojmë në ballkonin e shtëpisë.
- Kam dëgjuar për një ëndërr tuajën për të ngritë diçka në
Shkodër...
- Drejt asaj pune jam. Nuk e kam përfundue akoma.
Shkodra asht vendlindja ime dhe kam dëshirë që të gjithë ata
që janë shkodranë ta kishin mendimin dhe dashurinë që kam
unë për Shkodrën. Kam dëshirë që të hap diçka që të jenë edhe
shumë të punësuar, të hapi fronte pune. Nuk ia kam arrit akoma
fundit. Më duhet edhe pak kohë.
- Çfarë natyre ka ky investim?
- E kam nji fije anonim. Ma vonë besoj se do ta bëj publik.
- Më keni thënë dikur se na shqiptarët dimë me jetue si njerëz
me qytetërim të lashtë. Çfarë do të thotë kjo shprehje e juaja, për
ju?
- Nuk e di se sa njerëz lexojnë historinë e Shqipërisë. Është
mirë që çdo shqiptar ta dijë shumë mirë historinë e Shqipërisë.
Ta dinë se Shqipëria nuk ishte ajo që thonë disa se nuk kishim
bukë me hangër. Shkodra ishte dikur qendra ma e madhe
tregtare e zonës. Atje bahej pazari dhe e gjithë bota e njihte si
Scutari. Kjo nuk asht një histori e bame para pesëdhjetë vjetësh
por flasim për histori shekullore. Këto i di prej nanës time se
unë nuk kam studjue për histori. Vetëm për Shkodrën, ba me
e studjue historinë e saj, do të mësosh se si ajo janë pak vende
në botë. Shkodra asht nji vend që ka lumë, liqen, det, mal,
hidrocentrale që i japin dritë tanë Shqipnisë, lumenj që dikur
u përmbytshim nga uji dhe tani themi se nuk ka ujë (!). Shkodra
ka një kala me një histori të thellë luftërash për mbrojtjen e
vendit dhe etnokulturore. Rozafa e Shkodrës dhe historia e saj
ma shumë njihet jashtë se sa njihet në Shqipëri.
59