Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

NJË MESAZH PËR “KUKSIANIN E RI”
Një pyetje që shpreh një brengë, një shqetësim. Është i ri,
vetëm nëntëmbëdhjetë vjeç. Tetë muaj më parë ka ardhur nga
larg, nga ato male ku tash janë mbuluar me borë e akull, nga
ai truall ku vetëm muajt e verës mund të lidhesh me punën.
Me punën në ato qindra metro tokë për frymë që u ndanë sipas
“ligjit të vendit”. Me punën me delen rudë në ato kullota e ato
vende që do t’i kishte lakmi çdo vend për turizëm veror e për
turizëm dimëror, për gara me kuaj verës e sllallome gjigante
skijimi për dimër…
Ai i ka lënë të gjitha këto ose më saktë koha e detyroi që t’i
lërë, të ikë prej atje natën, se natën koka prapa nuk të krijon
asnjë mundësi të shohësh atë që le dhe atë që qan me lot të
nxehtë, po aq të nxehtë sa lotët e tu.
Ai është i ri, vetëm nëntëmbëdhjetë vjeç. Me siguri ka
kaluar maleve, aleatët e përjetshëm të tij dhe të brezave
paraardhës. Me siguri ka prapa gojë për të ushqyer. Është bërë
“baba” pa u bërë dhëndërr. Në pyetjen e tij ka brengë, shumë
brengë… Ka lutje, shumë lutje…
Lexojeni: “Jam një djalë nga Kukësi. Kam 8 muaj këtu në
Greqi, në Santorini. A mund të më thoni si mund të rregulloj
letrat? Pasaportën e kam. Jam 19 vjeç. Pres përgjigje.
6931807133“.
Kush mund t’i japë përgjigje atij djali të ri? Kush mund
t’ia zgjidhë hallin dhe t’i kthejë në buzë buzëqeshjen e moshës?
Do të desha që të jem unë, meqë m’u drejua drejpërdrejt me
338