Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

KU JE NOVRUZ ABILEKAJ?
Ta kam një borxh Novruz Abilekaj. Borxhin nuk e tret as
dheu. Në fakt, të gjithë ata që unë njoh, të njëjtin borxh të
kanë, atë lloj borxhi që rrjedh nga mirësia jote, nga respekti
për të tjerët, nga përkushtimi në punë, cilësi që në ditët e sotme,
kur mes njerëzëve ka hyrë ndjenja e pronës dhe cmira bren
hekurin, pak njerëz i kanë.
Ti ishe mësues në Shqipëri, Abilekaj, një mësues që
praktikat e para mësimore i bëre në një qytet të lashtë të vendit
tonë, qytetit nën hijen e Rozafës, të asaj nëne, që me gjirin
jashtë u jep qumësht fëmijëve, brezit të ri prej shekujsh, qumësht
i rrjedhur nga sindromi i besës, të atij virtyti që i ka mbajtë
shqiptarët në shekuj në këmbë dhe ua ka ngritur kokën lart.
“U linda më 1945 në Tërbaç të Vlorës, shënon në faqen e
fundit të librit të tij me poezi “Vjen fjala tjetër”. Fëmijërinë e
kalova në Selenicë, ndërsa vitet e rinisë (1959-1965) në Vlorë e
Shkodër, ku mësova mësuesinë dhe poezinë. Aspirova të
bëhesha “Buri e Partisë, por radha ishte shumë e gjatë.
Aspiruesit shtyheshin. Asnjëherë nuk kam preferuar të shtyj e
të shtyhem. Më 7.12.1963 më botuan një nga pesë poezi të
dërguara. Nuk e përsërita kurrë kërkesën për botim, megjithëse
nuk e braktisa kurrë poezinë. Zgjodha përkushtimin në punën
e përditshme dhe publicistikën vullnetare. Më 1971 shkruaja
për minatorët këtë jetëshkrim:
Linda në mesnatë
Kërkova një rrugë,
168