Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

- Me cilësinë e punës, me korrektësi dhe me mirësjellje, një
gjë që ndër lokalet e Athinës nga zanatçinjtë vendas mungon.
Ne trashëguam disiplinën e punës që kishim atje. Kjo na bëri
që të jemi të disiplinuar në punë. Kjo na doli për mirë.
Trashëgojmë nga sistemi socialist, nuk dua ta mohojmë,
profesionin, shkollën dhe edukatën e punës.
- Çfarë shkolle ke mbaruar?
- Të mesmen.
- Je në dyqan bashkë me djalin?
- Po. Jam vetë me djalin, me djemtë.
- Si e quajnë djalin?
- Artan. Djali ka me mua rreth tetë vjet. Ka avancuar shumë
në punë. Ecën mirë. Unë për pak kohë plotësoj moshën e
pensionit dhe djali do të vazhdojë në gjurmët e mia.
- Djali këtu e mori profesionin?
- Këtu.
- Atje çfarë pune ka bërë?
- Atje ka qenë në shkollë. Vajti deri në klasën e tretë
gjimnaz. Më pas u hap kufiri dhe iku. Punoi në disa vende pa
stabilitet pune e profesioni, si të gjithë.
- Kur e ke filluar punën si rrobaqepës?
- E kam filluar në vitin 1962, në maj - qershor të ’62-shit.
- Si të lindi dëshira për tu bërë rrobaqepës? Ishte trashëgim
apo jo?
- E kam trashëgim.
- Nga kush?
- Nga vëllai im i madh. Ai kishte mësuar në Delvinë me
specialistët më të mirë që ka pasur aso kohe, me Andrea Rakën,
i cili pastaj ka qenë kontrollor i cilësisë në Tiranë për të gjithë
Republikën. E kishin tërhequr në ministri. Ishte një njeri shumë
i mirë, me influencë, me autoritet. Me vëllanë punova disa vjet
dhe pastaj vazhdova vetë. Bashkëpunova me kolegët e vëllait
që ishin në Sarandë. Me të gjithë këta fitova shumë gjëra, shumë
shprehi të punës e të profesionit. Gjithashtu edhe në kursin e
kualifikimit që vajta fitova shumë gjëra. Këtu hymë në natyrën
140