Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

pëlqen informatika, punët elektrike e elektronike.
Aleksi në Shqipëri ka punuar si saldator, ka qenë pjesë e
montatorëve të kombinatit metalurgjik të Elbasanit. Shpresa
ka bërë një specializim në Kinë për analiza laboratorike të
metaleve. Këtu punon si ndihmëse shtëpiake, siç i quajnë gratë
që punojnë nëpër shtëpitë e grekëve. Fëmijëve kanë dëshirën e
madhe t’u japin arsim universitar. E kush prind nuk e don
fëmijën mbi veten? Më të kulturuar, më të arsimuar, më të aftë
për të përballuar sfidat e jetës?
Aleksi shet llotari. Me shitjen e tyre e ka lidhur jetën e vet,
të ardhurat e familjes dhe bazën ekonomike për t’i futur
denjësisht fëmijët e vet në shoqëri. Ankohet se që kur u hoqën
nga qarkullimi ksistotë, ato karta fati që në Shqipëri quhen
“Gërvisht e fito”, puna ka ra dhe të ardhurat janë ulur.
Shpreson se qeveria do të bie një ditë në ujdi me pronarin e
tyre, miliarderin Kokali, për t’i rivënë në qarkullim. Këtë ma
ka thënë sa herë jemi shtruar duke pirë kafe. Iku një qeveri
dhe erdhi tjetra, iku një parti dhe erdhi tjetra. Ai shpreson.
Shpresa për njeriun shuhet e fundit. Por, me sa duket, qeveritë
dhe miliarderët e kanë vështirë të merren vesh. Duke qenë të
një race, të një ngarkese elektrike apo manjetike, ata shtyjnë
njëri-tjetrin. Viktima të kësaj shtyrjeje janë njerëzit e punës,
ata që bëjnë dhjetë-dymbëdhjetë orë punë në ditë për të marrë
përqindjen – sadaka të plutokracisë.
Aleksi vazhdon çdo ditë rrugën e tij. Dymbëdhjetëtrembëdhjetë
orë rrugë në shi e dëborë, në vapën e prapë
athinase. Ai nuk e ka matur se sa kilometra rrugë përshkon
në ditë. Unë, me atë masë hapi që hedh, them se Aleksi bën më
shumë se njëzet kilometra. Ky është mendimi im. Po ju sa thoni
bën?
111