Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

EDHE NJËQIND DRITËRO AGOLLI!
Ishin kohë të vështira, ndoshta më të vështirat e jetës sime.
Kishte ndodhë vjedhja më e madhe e vullnetit të popullit, 26
MAJI 1996. Kishte ndodhë rrahja dhe gjakosja më e frikshme
e kohës që kalonim, në sheshin “Skënderbej“, përpara syrit të
kamerave dhe aparateve fotografike nga e gjithë bota, 28 MAJI
1996. Nuk ka nevojë të bëj ndonjë koment. Janë dy ditë që
flasin dhe do të flasin gjatë në historinë e kohës sonë, dy data
që do t’u paraprinin “ DIMRIT TË MADH – 1997 “...
Ditët që pasuan, në atë qoshe të hartës gjeografike ku kish
bërë rrënjë jeta, i ngjanin një mengeneje që çdo ditë shtrëngohej,
i ngjanin një kazme që kërkonte të më shkulte rrënjët...
Një ditë të meskorrikut e ndjeva se po më prisnin rrënjën
boshtore të qënies sime. Vendosa dhe ika natën. Në anët tona
shprehja “Ikje natën” ka në thelb dhimbjen më të madhe
njerëzore, shkuljen nga vendi ku ke parë për herë të parë dritën
e diellit me dëshirën ta shohësh edhe për herë të fundit. Për
dore kisha djalin që nuk i kishte mbushur ende të
katërmbëdhjetat...
Drita më kapi në Tiranë. Kisha një vizë një mujore. Më
duhej të udhëtoja drejt një vendi që i njihja njeriun e lashtë,
por nuk i njihja njeriun e ri. Veç kësaj, kisha mbi supe edhe
barrën e një emri arab që kryeredaktori i gazetës më pat thënë
se është i papranueshëm për vendin dhe fenë e atjeshme.
Më duhej një fjalë e ngrohtë, një njeri që të më jepte zemër
në aktin e madh të ikjes. I rashë një zileje. Dëgjova një zë të
155