Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

dekoruar me titullin e lartë “Naim Frashëri i Artë”. Ishte një
vlerësim i punës sonë mbi 35 vjeçare. Ato momente kanë qenë
emocionale, kur na u dorëzua dekorata e lartë nga ministrja e
kulturës e asaj kohe.
- Kujtoni ndonjë moment që lidhet me kulmin e të qeshurit në
sallë?
- Afrimi: Momente të bukura ka plot. Në sallë e qeshura
është masive dhe nuk mund t’i ndash spektatorët kur ata
qeshin të gjithë së bashku. Momente të veçanta pasatj duhet të
kujtohemi…
Mbaj mend një rast shumë të bukur në Tiranë, para shumë
vitesh, kur Meti tregonte monologun e “Qypit” dhe ne ishim
duke ngrënë e pirë me disa shokë miq të Tiranës. Kur arriti
Meti tek momenti i “pordhës”, njëri nga miqtë tanë qeshi aq
shumë, sa i shpëtoi shurra në brekë dhe iku. “Nuk duroj dot
më, - tha, dhe duke mbajtur dorën nën shalë iku”. Ky ka qenë
momenti që ne kemi qeshur shumë. (qesh)
- Meti: Atëherë është qeshur shumë, sidomos në Vlorë.
Monologun e “Qypit” unë e kisha xhiruar në ‘86-tën. Meqë
ishte pak si banal nuk u dha. I njëjti xhirim është dhënë në ‘91shin.
Ndërkohë, këtë unë e futa në skenë në ‘90-tën në Vlorë.
Aty kam dhënë tridhjetë shfaqje, sepse në Vlorë vinin dhe iknin,
nga fillimi i eksodit. Vinin dhe më thonin: “Do të na e tregosh
atë sot, sepse jemi për të ikur për andeja”. Nuk më harrohet,
një burrë rreth të pesëdhjetave, i cili si mbaroi shfaqja m’u afrua
dhe më tha: “Dal të të shikoj tamam se nuk më linin lotët të të
shikoja surratin”. Më përqafoi, më puthi, më tha rrofsh dhe
iku. Ka pasur shumë raste të tjera që kanë qeshur tamam.
- Agroni: Pyetja është një çikë e vështirë. Neve në tërë
karrierën tonë na kanë shoqëruar të qeshurat e mëdha në sallë
dhe ndoshta kjo është ajo që ne kemi mbijetuar edhe sot e kësaj
dite dhe publiku na ndjek me të qeshurat e tij, sepse po të mos
na ndiqte, me thënë të vërtetën ne mund të ishim shpërbërë si
grup.
- Jeni krijues dhe interpretues. Ku buron, cilët janë krojet e
225