Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

Shqipërisë është në themele të sigurta.
E quaj për nder, që Gazmend Kapllani më dha mundësinë
e bisedës, në një moment tepër delikat për të dhe për tërë
emigracionin shqiptar në Greqi dhe më gjerë.
- Në vizionin optik ikanak shqiptar Gazmend Kapllani
përfytyrohet si një i ri që kapton male me një çantë me pak bukë e
shumë libra. A mund ta zgjeroni paksa këtë vizion?
- Imazhi që jepni ju është pak a shumë epiko-heroik. E
vërteta është që unë kam kaluar kufirin para më shumë se 12
vjetëve, duke mos patur asnjë çantë buke me vehte, por vetëm
një metodë për mësimin e anglishtes... Ajo që kisha me shumicë
është e përbashkët me të gjithë Shqiptarët e tjerë: ne kishim me
vete barrën e padurueshme të jetimit dhe të hiçit. Dinim që po
iknim nga një atdhe, i cili ishte kthyer në një burg të tmerrshëm,
por nuk dinim se ku po shkonim, nuk dinim se çfarë na priste,
ndoshta nuk dinim edhe se çfarë këkonim. Shkonim drejt një
bote, e cila ishte shndërruar për ne pak a shumë në një planet
tjetër. Mendonim se po të kaloje kufirin të gjitha problemet
tona do zgjidheshin. Më vjen keq që letrat shqipe nuk janë
marrë shumë me këtë moment eksodi të shqiptarëve drejt
Perëndimit, sepse është një nga momentet më të dhembshme
të shqiptarëve...
Nejse që të kthehemi tek pyetja juaj, një nga mijëra
shqiptarët që kalonin kufirin në fillim të vitit 1991 isha edhe
unë. Dhe kuptova që në ditët e para që bota ku kishim shkuar
nuk ishte bota “ëngjëllore” që kishim kujtuar se do gjenim. Se
edhe kjo bota këtu, bota e lirisë, kur bëhet fjalë për të skamurit,
siç ishim ne, përdor pa teklif shkopin e gomës, arrogancën
policore dhe autobusin e policisë për të të kthyer andej nga ke
ardhur.
Mbaj mend që kam qëndruar në një stadium të kthyer në
kamp refugjatësh në Filiat për një javë, në kushte të tmerrshme,
pa bukë dhe pa ujë. Autoritetet vendosën të aplikonin metodën:
“Trajtoji sa më keq që të kthehen andej nga erdhën”.
272