Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

NJË DORË E THARË NJOLLOS
VENDIN TIM
Sot është 9 Maji. Si sot gjashtëdhjetë vjet të shkuara
njerëzimi, pasi pagoi mbi dyzet milionë jetë njerëzish, kryesisht
në Bashkimin Sovjetik, kryesisht në Europë dhe pjesërisht në
të gjithë kontinentet që nga Lindja e Largët Aziatike, Amerika,
Australia dhe Afrika, merrte frymë lirisht. Nazizmi kishte rënë.
Mbi Reishtangun gjerman një ushtar i thjeshtë sovjetik ngrinte
flamurin e larë me gjak, flamurin e fitores më të madhe të
njerëzimit.
Në Hollandë, Presidenti amerikan Bush vendosi një kurorë
me lule në varrezën e madhe ku flejnë në gjumin e lirisë
tetëmijë ushtarë e oficerë amerikanë, pjesëtarë të luftës heroike
të boshtit antifashist.
Në Londër, dje në mbrëmje, në një koncert madhështor,
këndon një grua, zëri i së cilës ishte kushtrim lufte, ishte
frymëzim heroizmi për ushtarët në frontin e madh të luftës
kundër nazifashizmit. Mosha nuk e ngjit dot në nota sipërore
zërin e saj. Ajo këndon me zë të ulët, shoqëron një këngëtare
të re. Nuk këndon vetëm ajo, këndojnë të gjithë të pranishmit,
në një kor të përmasave të pamata.
Në Moskë, mbi makina ZIS të kohës së Luftës së Madhe
Patriotike, janë ulur e parakalojnë gra e burra me gjokset
mbushur me dekorata. Janë ish luftëtarë të fronteve të mëdhenj
të Luftës në Stalingrad, Leningrad, Kursk, Ukrainë...Berlin.
359