Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

mundësinë që t’i ndihmoj për arsye se e tillë është puna dhe
dëshira ime.
Dje takova një shqiptar, Murat Alia e quajnë, i cili më bëri
krenar për fëminë e tij. Djali i tij është në Shqipëri. Ai mbaroi
shkollën e mesme, duke qenë i shkëlqyeshëm në rang kombëtar,
por edhe ndërkombëtar. Ai ka marrë medalje të arta në fizikë
në konkurset e zhvilluara në Meksikë, Maltë, Qipro e diku
tjetër. Ai ka marrë tre medalje ari dhe një argjendi në fizikë.
Unë i tregova rrugën për ta çuar djalin përpara. I thashë që
djali juaj me tërë këto medalje dhe tërë këto gjuhë që flet
rrjedhshëm i ka dyert e hapura kudo. E drejtova në ambasadën
amerikane këtu dhe nga sa kam komunikuar çdo ditë, rrugët e
djalit të tij janë hapur e po shtrohen.
- Jeni i martuar?
- Po. Kam edhe një djalë 12 vjeç, Nikolën.
- Po gruaja?
- Është nga Vlora. Ka mbaruar për floktari.
- Djali si është me mësime?
- Është në një shkollë franceze. Mua më ka pëlqyer
gjithmonë sistemi francez i edukimit. Është paksa i rreptë, por
është kërkues.
- Si e sheh të ardhmen?
- E ardhmja ime është e mirë. Në qoftë se atëherë kur kërkoja
dritë ishte vetëm errësirë dhe gjeta çelësin për të hapur dritën,
tani gjithçka është më e thjeshtë. Çdo gjë varet nga dëshira
dhe mundësitë e mia.
- Tani e ke dritën…
- Të plotë. Vetëm se tani do ta drejtoj atje ku dua unë,
edhe në kthinat më të errëta që nuk i kap drita e përgjithshme.
Do marr tani edhe një dritë dore dhe do të shikoj se duhet të
gërmoj më tej. Dëshira ime për të ardhmen është që të bëjmë
diçka. Kjo është modeste, mos keqkuptohet nga ata që do ta
lexojnë, se çfarë unë mund të bëj për bashkatdhetarët e mi
nëpërmjet këtij profesioni. Dhe jam në gjendje të bëj shumë
më tepër në qoftë se të gjithë do kenë mirësinë që të
115