Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

EQEREMI DHE LINDITA
Kur hidhte hapat e para në atë pjesë të jetës kur njeriu
qëndron vetë në këmbë dhe nuk ia ka qejfi ta kapë kush
përdore, shorti i ra të bëhej mësues. E donte këtë profesion me
të cilin njeriu përballet për herë të parë në jetë, atëherë kur i
mësojnë dhe mëson gërmat e para në rrugën e rritjes drejt
dijes…
Pasion kishte edhe penelin. Bukuria e Shkumbinit kur i
hyn në mes qytetit duke e ndarë më dysh, epika e maleve që
tjerrin retë, Strava, rrënjëz e të parëve, me pyjet e pamatë dhe
livadhet ku këndojnë në kor bilbilat, ngjyrat e natyrës
veçanërisht në vjeshtë kur ajo lë petkun e gjelbërt dhe nis të
hedhë supeve jorganin e bardhë… e ngacmonin që t’i merrte
ngjyrat dhe t’i hidhte në fillim në letër e më vonë në kanavacë.
Veçanrisht kjo dëshirë iu bë pasion kur, mësues në zona të
thella, në Letëm e gjetkë, vëzhgonte jetën në tërë përmasat e
saj…
Shkollën e lartë e mori me korrespondencë, ashtu siç e
merrnin të gjithë ata që matematika e jetës i detyronte të
punonin dhe mësonin. Ëndrra që një ditë të ulej në bangën e
Institutit të Arteve, të mësonte pikturën dhe skulpturën e vjetër
dhe të re, mbeti në kufijtë e utopisë…
U martua. Lindita, nga një familje soji, u bë pjesë organike
e jetës së tij. E njohu në Letëm ku ishte mësues. Prindërit, dhe
veçarisht e ëma, bijë e Letmit, vinin shpesh në fshatin e bukur
midis maleve të lartë e pyjeve pambarim. Atje u kryqëzuan
117