Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

DY NDODHI – LARG, NË KOHË
E HAPËSIRË
1. Kthimi i ikanakut
Këtë ngjarje e kam dëgjuar në odën dibrane, në atë institucion
popullor që e kanë quajtur “Universiteti i Dibrës” e ku janë
shkolluar “pa laps e pa fletore“ breza të tërë. Nuk e mbaj mend se
ku e kam dëgjuar për herë të parë. Mundet në kullat e Dy Zalleve
të Kalisit, njëri që lidhet administrativisht me Sllovën e me Ujë e
M’ujën e Dibrës dhe tjetri që lidhet me Kalisin e Lumën e Kukësit.
Mundet në Dardhë e në Reç. Mundet në Çidhën apo Lurë. Nuk
ka rëndësi se ku e kam dëgjuar dhe sa herë e kam bluar, sa fort e
kam ngjeshur kutellen në thesin e kujtesës...
...Dy burra, të një moshe e të një gjaku, që nuk i ndante as
arusha e malit, të dy të martuar e me fëmijë, të dy me nënë e
me babë, një ditë, duke luajtur me njëri-tjetrin u shpërthen
pushka dhe njëri bie përtokë, siç bie filizi i njomë nga kosa e
kostarit. Në fshat shpërtheu gjëma. Qanë të gjithë, por më
shumë lot e dhimbje pati në sytë dhe shpirtin e shokut. Zakoni
i vendit e donte që, ani se vrasja kishte ndodhur me pahir,
midis dy familjeve të hynte në mes gjaku...
Mbrëmjen e asaj nate që u bë varrimi, shoku i vu drynin
shtëpisë, mori grue e fëmijë, nanë e babë, ngarkoi disa plaçka
në kalë dhe mori rrugën në tokë të huaj.
Tregimtarët nuk e tregojnë vendin ku u ngul, nuk thonë
nëse ishte larg “nëntë male kaptuar”, si në legjendën e
344