Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

material. E kemi dalluar që të tre që Agroni gaboi. E ka kuptuar
edhe spektatori dhe ka filluar të qeshë. Atëhere kemi qeshur
së bashku. Qesh ata e qesh ne, sa ka arritur që materiali është
lënë përgjysëm vetëm nga e qeshura.
- Kur ka ndodhur kjo?
- Ka ndodhur… Për 8 marsin në Vlorë në pallatin e sportit
kur i ra lexhia kolegut tonë me gjithë partiturë. Ai nuk e kishte
shkruar atje tekstin, por te partitura. I ra… E ngriti… I ra
përsëri… E ngriti përsëri… Duke qeshur pësh-pësh, nga një
çikë e nga një çikë ne, fillojnë të qeshnin gratë. “Avash - tha ai,
- se na prishët vëmendjen”, sikur ia kishin fajin ato. Atëherë
qesh ne me lot, qesh gratë… U la përgjysëm materiali, sepse
ishte parodi me të kënduar. Kur këndon edhe qesh nuk këndon
dot, është e pamundur.
- Agroni: Si tha Meti raste ka plot. Edhe në sallë brenda na
ka bërë vaki me publikun. Kur ai e ka marrë vesh se ne bërë
ndonjë lapsus apo edhe ndoshta mund të kemi harruar ndonjë
gjë dhe kemi futur ndonjë batutë që nuk ka qenë fare, ka qenë
stropjo, ka plasur një gaz që na ka thyer brinjësh.
- Po, e kundërta: kur keni qarë në skenë?
- Afrimi: Unë mbaj mend të kem qarë kryesisht kur kemi
qenë për shfaqje në emigracion. Në Greqi, në Amerikë, në
Kanada, në Angli apo edhe në Itali, kudo që kemi qenë, kur
shohim emigrantët, motrat, vëllezërit tanë, të afërmit tanë,
bashkëqytetarët, bashkatdhetarët që na ndjekin në shfaqjet që
organizohen, kur ata qeshin dhe në të njejtën kohë edhe qajnë
edhe ne reflektojmë. Ata pika lot na dalin edhe neve nga sytë.
Kur shohim bashkatdhetarët tanë që qajnë.
- Meti: Unë për të qarë nuk para kam qarë, përveçse në
raste gëzimi, kur kemi takuar ndonjë shok të vjetër jashtë
shtetit, nga emocionet, nga fjalët e tyre, nga respekti i madh
ndaj nesh.Vetëm lotë gëzimi, jo qarje.
- Agroni: Unë nuk u heq asnjë presje atyre që tha Afrimi
dhe Meti. Lotë emocionalë me thënë të vërtetën, unë dhe
padiskutim edhe tre shokët e mi, kemi derdhur kur jemi
224